Eén van mijn guilty pleasures is foute muziek; in casu smartlappen.
Op Spotify heb ik een afspeellijst met smartlappen waar ik helemaal in kan verdrinken.
Meestal geniet ik daarvan als ik alleen thuis ben, want dan kan ik naar hartelust meezingen: met Corry en de Rekels, Anneke Grönloh, Conny Francis, Freddy Quin en Nina & Frederik, om maar wat te noemen.
“ALS WIJ SAMEN BRUILOFT VIEREN…..!’
Eén van de liedjes in de lijst is van Bing Crosby en het heet ‘Now is the hour’.
Dat kende ik niet, maar in een oud accordeonboek vond het ik lied en ik probeerde het te spelen.
Die melodie kende ik!
Dat was een christelijk liedje van vroeger, Johannes de Heer of zo.
Dan duurt het even voordat ik het heb, maar ik vond het: ‘Doorgrond mijn hart en ken mijn weg, O Heer’.
O wat een mooie melodie en wat een mooie tegenstem.
Na maanden en maanden oefenen kan ik het nu spelen en ik vind het prachtig; met m’n accordeon op schoot kan ik zo genieten van zo’n meeslepende melodie.
Op Spotify vond ik verschillende uitvoeringen van ‘Now is the hour’ , maar die van Bing Crosby vond ik het mooist.
Vorige week was Gerard een avond weg en was ik aan het rommelen/uitzoeken van een kastje met liedboeken en oude muziek.
Daar passen heel goed smartlappen bij.
Bing kwam ook voorbij.
Heerlijk.
Ook even zwijmelen?
Hierbij een link naar een YouTube-video
Meer lezen over mijn liefde voor smartlappen?
Lees dan ‘Smartlappen; heerlijk! uit oktober 2014, Droomland uit juli 2016, Eéééduard en zijn Lena uit juli 2018 of ‘So wie im Märchen’ uit augustus 2019.
Willem
Vermoedelijk zal ik nooit begrijpen wat ‘foute muziek’ is en dus ook niet snappen waarom iets een ‘guilty pleasure’ is als het op muzieksmaak aankomt. De term hoorde ik, lang geleden, voor het eerst van Matthijs van Nieuwkerk in dat programma dat hij in de vooravond had. Of hij de term geïntroduceerd heeft weet ik niet; daarvoor kijk ik te weinig naar die pratende schemerlamp, maar voor mij in ieder geval wel splinternieuw.
Ook toen begreep ik niet wat er nou zo fout was een bepaald soort muziek. Als iemand een bepaald soort muziek leuk vindt; het zij zo. Soms kan ik erin meegaan, en soms niet. Even goede vrienden, maar ik bepaal niet voor een ander of die iets mooi moet vinden of niet.
Van mijn generatie, ik ben van 1944, wordt kennelijk verwacht dat we of de Beatles of de Stones tot onze favorieten rekenen. Het zullen ongetwijfeld allemaal goede muzikanten zijn, maar met geen van beide heb ik ooit een klik gevoeld. Naar welke muziek ik luister en of het wel of niet ‘binnenkomt’ hangt bij mij althans, af van heel veel factoren. Als ik aan het werk ben achter mijn bureau, heb ik behoefte aan geheel andere muziek dan wanneer ik aan het knutselen ben of in de tuin wat rondklooi. Wel kun je in beide gevallen dan beter spreken van ‘geluidsbehang’. Ik hoor het pas als het er niet meer is. Klinkt een beetje Cruyffiaans, maar is wel waar.
De enige muziek waar ik absoluut niet tegen kan,- en dat is altijd al zo geweest-, is de muziek ‘uit de Jodaan’; Johnny Jordaan, Tante Leen, Andre Hazes, etc. Maar dat komt vooral omdat ik geen lelijker dialect weet te bedenken dan dat Amsterdams-Jordanees. Ik ben een groot liefhebber van streektalen, maar dat taaltje heeft me altijd zeer gedaan aan mijn oren en doet het nog steeds. Met dat ‘lijzige ‘West-Amsterdams’ daarentegen heb ik geen enkele moeite. Maar nu dwaal ik af.