Maandag vertelde ik aan iemand dat ik deze week een ’tante-dag’-had; met tante Trijn naar tante Ann.
“O, heb je corvee?” was de reactie.
Zo had ik er nou nog nooit naar gekeken.
De dames waar ik gisteren een dag mee optrok zijn eigenlijk geen familie van elkaar, maar zijn ‘schoon-schoon-familie’; zij zagen elkaar vroeger twee keer per jaar in de volle woonkamer van mijn ouders op de verjaardagen.
Ann was getrouwd met een broer van mijn moeder, Trijn is de zus van mijn vader.
Inmiddels is er (na het overlijden van oom Albert en tante Lammie in december) van de hele grote kringen familie bijna niemand meer over, alleen zij tweeën.
Om 09.35 uur was ik in Klazienaveen, om 10.15 uur in Hoogeveen.
Koffie met appelgebak.
Drankje-hapje.
Uitgebreid bijpraten.
Hoe het is om weduwe te zijn; waar loop je tegenaan. Wat doe je wel? Wat niet?
Trijn is geboren in 1945, Ann in 1946.
Naar aanleiding van de coronavaccinaties herinneren ze zich de vaccinaties die zij als schoolkinderen na de oorlog kregen, o.a. tegen polio.
“Daar moest je voor in je rij staan voor zo’n tent. Zag je daar ineens een zuster. Spannend!”
Ann vertelt dat ze bij het zien van de beelden uit Oekraïne heel vaak moet denken aan haar jeugd in het kapotgeschoten Arnhem van na de oorlog.
Hoe lang het duurde voor alles weer was opgebouwd.
Over een ongeluk met een handgranaat waar haar buurjongetje op stuitte bij het graven in het bos: hij overleefde het niet.
We halen herinneringen op en ik geniet van verhalen van vroeger die ik nog niet eerder had gehoord.
Trijn vertelt hoe zij vroeger op bezoek ging bij haar oma Pasveer en hoe ze daarvan genoot.
Ook ik ging als kind bij die oma (mijn overgrootmoeder) op bezoek, maar ik verveelde me er eerlijk gezegd stierlijk.
Tussen de middag gaan we lunchen in het centrum van Hoogeveen.
Als ik het parkeerkaartje koop schrik ik me rot: “Is het al twee uur?!?”
Was ik zomaar een uur kwijt…..
We bestellen alle drie zoete witte wijn en klinken op ons.
Op wat er nog wel is en waar we van genieten.
We bestellen ook alledrie kroketten met wit brood.
En dit allemaal zonder schuldgevoel.
Eigenlijk was ik te laat weer terug in Klazienaveen; ik rij liever niet in de spits, maar dat lukte gisteren niet.
Om 18.10 uur reed ik onze oprit weer op.
Maar corvee?
Welnee.
Willem
Grappig dat jij je stierlijk verveelde bij diezelfde ‘oma’ waar de ander plezierige herinneringen aan heeft. Letterlijk sprake van een generatiekloof?
Ik begrijp dat er toch wel enig leeftijdsverschil zit tussen jou en de beide tantes. De betreffende oma was dat aantal jaren ook ‘jonger’ en stond, op leeftijd afgaand, daarom dichter bij jouw tantes dan bij ‘dat kuken dat nog van niks wus’. Waarschijnlijk was ze de aansluiting met de jongste generatie al kwijtgeraakt. Ze zal niet de eerste geweest zijn en ook niet de laatste die dat overkomt.