Als wij in Westerbork zijn is onze agenda niet altijd leeg.
De kinderen komen regelmatig langs voor ‘een gezellig ding’ en er zijn inmiddels al groepen vrienden en familie geweest  voor een housewarming.
Het was nog niet voorgekomen dat we een heel weekend met z’n tweeën in Casa Grada waren. Als er afgelopen weekend wel iets gepland was hadden we dat waarschijnlijk afgebeld: ik was nog lang niet de oude.
We maakten twee wandelingen, waarbij ik toch regelmatig op een bankje moest zitten om uit te rusten.
Eén boek had ik mee: ‘De zevende zus’. Inmiddels is het uit (blog volgt).
Als ik niet ziek was geworden, was dat beslist niet het geval geweest.
Wat een zaligheid als je dan in het staartje van een griep je helemaal kunt wijden aan zo’n boek!

We genoten het afgelopen weekend van de tijd die we met z’n tweeën konden doorbrengen.
Dat we daarmee boffen en dat dat niet vanzelfsprekend is drong op drie specifieke momenten even extra tot mij door.

– Sinds kort volg ik de ‘Saarpodcast – 50+ maar nog lang niet dood’ waarin drie dames ons bijpraten over alles waar je als 50+-vrouw tegenaan loopt.
Eén van de dames, Els Rozenbroek, 64 jaar, werd ineens geconfronteerd met uitzaaiingen in haar lever, waardoor ze sinds twee weken in een achtbaan van onderzoeken, spreekkamergesprekken en chemokuren zit. Een moedig mens; ze vertelt er open en eerlijk over. Half juli van dit jaar schreef ik een vervolgblog over Els onder de titel: ‘Els vertelt over haar naderende dood’. 

– Op zaterdagmorgen na de wekelijkse Zumba  las ik het blog ‘Dagelijkse (onzin) Dingen‘. Een blog van een mevrouw net als ik; ze blogt niet dagelijks, maar wel gezellig, veel over handwerkdingen en af en toe over haar dagelijkse leven. Vrijdag had ze dit gedeeld met haar lezers: Vanmorgen vroeg is geheel onverwacht mijn allerliefste lief overleden. Krap 6 weken na zijn 60e verjaardag moeten we hem voor altijd missen.  Zoveel liefde en nu zoveel verdriet!
Ik schrok er gewoon van. Zo onverwacht. Onvoorstelbaar. Die ochtend schreef ik een reactie met een condoleance bericht en probeerde de draad van de dag weer op te pakken, maar ik kreeg het bericht niet uit mijn gedachten. En nee, ik ken haar niet persoonlijk en haar man ook niet, maar door haar blogs heb ik haar toch wat beter leren kennen.
In augustus 2022 was Annemarie ‘Lezer van de maand’ op deze website; lees hier haar bijdrage.

– Op zaterdagavond zaten we met z’n tweeën in een wachtruimte bij de pizzeria waar we een pizza hadden besteld. “Even geduld, meneer, mevrouw, bijna klaar!” Ik pakte een streekblad van de leestafel en tussen de advertenties van de plaatselijke middenstanders en berichtjes over jubilea en pubquizen zag ik ineens een overlijdensadvertentie van onze vroegere buurman Gerrit. Vader in het jonge buurgezin waar ik vroeger als puber zoveel avonden had opgepast. Die samen met zijn vrouw Tineke nog op onze bruiloft was. Die we af en toe nog eens tegenkwamen omdat ze in hetzelfde appartementencomplex woonden als mijn moeder. “Hoe is met jullie? En de kinder?”
Nog geen 70.

In december schreef ik een blog onder de titel ‘Om de hoek in ieders leven‘.
Dit weekend werd ik er even weer met de neus bovenop gedrukt.