In het eerste blog over ons vriendenweekend in Denekamp (zie>>) schreef ik dat ik ook een blog zou schrijven over Hansie Kiep: die belofte los ik vandaag in.
In zo’n weekend gebeurt er altijd wel iets dat tot in lengte van dagen naverteld wordt: dit keer was dat het verhaal van Hansie Kiep.
De kat van Jan en Sinet heeft zijn kop een beetje scheef op de romp staan; ook zijn baasje houdt zijn hoofd altijd een beetje scheef door een nekoperatie.
“Net as Hansie Kiep” zeggen we dan.
Hans was een markante inwoner van Hoogersmilde die eigenlijk gewoon Johannes Hatzmann heette en zijn hoofd altijd een beetje scheef hield.
Gerard kwam vrijdagmorgen met een zere nek uit bed: “Nou bin ie ok Hansie Kiep!”
Zaterdagavond zaten we met de hele groep bij een pizzeria in Denekamp.
Gerard had geen last meer van zijn nek, dus de bijnaam ging voor hem niet meer op.
Toen stelde iemand de vraag: “Waarom heette Hans eigenlijk zo?”
Eeehh…. iets met een kiepkar? Of iets met kippen?
Niemand wist het precies, dus de achterban werd geraadpleegd: iemand appte haar zus, iemand belde zijn vader en iemand vroeg zijn broer die op zijn beurt weer zijn zwager inseinde.
De vraag breidde zich als een olievlek uit in de verschillende netwerken en in no time hadden we weet ik hoe veel mensen aan het werk gezet om uit te zoeken hoe het zat. Iedereen met roots in Hoogersmilde in rep en roer. Ik wilde mijn schoonzus (ook een Hatzmann) ook nog vragen, maar dat was al niet meer nodig: voordat we ons toetje op hadden was het antwoord al bekend.
Er werden zelfs foto’s gestuurd van het boek waar de informatie uit kwam.
De vader van Johannes heette Garriet Hatzmann en daar waren er vroeger twee van. Degene die in kippen handelde werd ‘Kiep’ genoemd.
Op die foto stond trouwens nog meer informatie over een andere bijnaam: Lammert Koops noemde men ‘Lammert Maegie’*. Deze bijnaam had hij te danken aan het feit dat hij alleen maar dochters had.
Niets nieuws onder de zon en typisch Hoogersmilde: lees hierbij het blog ‘Een loei van een koei’.
Misschien hadden ze Gerard in Hoogersmilde dan wel ‘Geert Maegie’ genoemd…….
* maegie is Smildigers voor meisje.
Willem
In mijn geboortedorp, Bruntinge, waren we niet erg scheutig met bijnamen. De enige die ik me herinner zijn Dikke Jan en Dunne Jan. Beiden heetten ze Jan Oort en waren ook beiden van dezelfde leeftijd. Eigenlijk alleen een noodgreep om ze uit elkaar te houden.
Bijnamen hadden we wel op het schoolplein en vaak waren dat namen die zomaar ergens ‘ins Blaue’ waren ontstaan. Wat moet je met bijnamen als ‘Kraop’, Jan Floepie, Tulegie, Maones, Sjoefie, Oes Zus, om er maar een paar te noemen.
Van mijn vader leerde ik wel een hele hoop bijnamen van inwoners uit Westerbork; we deelden een gezamenlijke schoolmeester; hij had de man meegemaakt als beginnend onderwijzer en ik kreeg met hem te maken als bijna gepensioneerd on derwijzer. In mijn vaders tijd had de man de bijnaam “Meester-rood-achter-de-oren”, maar bij ons was het “Klein Alberdie”. Hij was inderdaad maar een klein kereltje, zeker voor mijn gevoel, want alle volwassenen in mijn kinderomgeving waren minimaal 1.80 m, zelfs mijn opa was al 1.80 m en Klein Alberdie haalde de 1.70 bij lange na niet.
Een bekend figuur in Westerbork was ‘Henduk Job’, eigenaar van een café dat “Het Cerntrum” heette. Het heeft jaren geduurd eer ik achter zijn echte naam kwam. Maar Henduk Job leeft niet meer en zijn cafe is al lang geleden een soort woonwinkel geworden.
Over de bijnamen in Börk; je kunt er een verhalen over schrijven waarin “Roefie Schoon” en “Harm Keuteldie” in voorkomen naast Piet Zwien en Roef Brömmel, Henduk Contant en nog vele anderen.