Vandaag zijn we niet in Roden.
Geen blog over de PKN-viering van vandaag dus, maar wel over die van vorige week.
Door het zomerreces van mijn blog heb ik daar vorige week niet over geschreven, maar dat was zo’n bijzondere viering, daar moet ik gewoon een blog aan wijden.
Het was een preek met als thema: ‘Help! Haat God vrouwen en homo’s?’
Dominee Sijbrand van Dijk hield zo’n goed verhaal, dat hij na het ‘Amen’ applaus kreeg.
Dat heb ik, zo lang als ik naar de kerk ga (heel lang) nog nooit meegemaakt. 
Die preek zou iedereen moeten horen; daarom ga ik niet proberen om zijn verhaal samen te vatten maar zeg ik “Ga die dienst beluisteren”.
Je kunt hem terugluisteren via Kerkomroep, 7 augustus, 09.18 uur, of via het YouTubekanaal van onze gemeente.
Op de afbeelding zie je preekstoel zoals die er uitzag na de preek met daarvoor de voorganger. Deze foto is genomen na de viering.
In het dankgebed trof mij de zin:
“In onze wereld van nu raken wij elkaar steeds meer kwijt achter muren van woorden, achter deuren van meningen en achter gesloten ramen van opinies. ”
Muren, deuren en ramen.
Die drie woorden brachten mij het kinderliedje ‘Samen’ te binnen van Elly & Rikkert.
Daarin wordt een metselaar beschreven die een huis bouwt: één voor één, steen voor steen, muren, deuren en ramen.
Daarna beschrijven ze het huis van God.
De Heer bouwt ook Zijn huis
Daar zijn wij de stenen van
Ieder heeft z’n plekje in dat huis
Dat God er wonen kan
Eén voor één, steen voor steen
Muren, deuren en ramen
Eén voor één, steen voor steen
Niet alleen, maar
Samen zijn wij het huis van de Heer
Samen, zoveel verschillende namen
Samen zijn wij het huis van de Heer.
Hierbij een link naar het liedje.
Zoveel verschillende stenen, zoveel verschillende namen, zoveel verschillende mensen.
“Hier ben ik. Ik mag er zijn, ik hoor er bij.”
Willem
Dat zal niet veel predikanten overkomen zijn dat ze na afloop van de preek applaus kregen. Klappen in de kerk was lange tijd wel heel erg not done.
Midden jaren ’60, ik had nog maar heel prille verkering met Sis, nam ze me eens mee naar een uitvoering van een of andere gospelgroep in een Arnhems kerkgebouw, de naam weet ik na ruim 55 jaar echt niet meer. Na het eerste nummer merkte je dat iedereen wilde applaudisseren, maar gewoonweg niet echt durfde. De presentator zei toe iets in de geest van “Het is niet verboden om je instemming te betuigen door te klappen”, waarop alsnog een opgelucht en daveren applaus klonk. Applaus mocht!
Achteraf vond is de omzichtige woorden van de presentator wel typerend voor de atmosfeer waarin de kerk zich had weten te plaatsen, of misschien wel was gedr(w)ongen. Het was tot in de jaren ’60 nog een bolwerk van de mannenbroeders die wel bepaalden wat wel of niet toegestaan was en de tendens was nog steeds ‘niks mag en wat wel mag is verplicht’.
Vaak denk ik, als ik weer over een of andere wandaad van godsdienstfanatici hoor of erover lees, dat we zelf ook maar een paar stappen terug hoeven te doen om weer in de klompen van onze (over)grootouders te staan.