Deze zomer stond ik vijf zaterdagen met m’n blikje Wilhelminapepermunt als gastvrouw in de Catharinakerk.
Bijna altijd leuk.
Bijna.
Eén middag raakte ik aan de praat met mensen uit een klein dorpje in de provincie Groningen.
Ze vroegen of Roden al ‘Samen op weg weg’ was en of de kerk als PKN-kerk werd gebruikt en ik beantwoordde hun vragen.
Toen vroeg ik: “Bent u in uw woonplaats ook al samen op weg?”
Afgemeten en streng klonk het: “Ja, maar wij niet! Wij kerken bij de Gereformeerde kerk in Drachten waar het ware woord des Heren nog wordt gepreekt zoals het verkondigd hoort te worden: volgens de normen en waarden waar wij mee zijn grootgebracht.”
Ze keek mij indringend aan.
Dan kun je natuurlijk in discussie gaan, maar in de loop van de jaren heb ik geleerd dat dat niet zinvol is.
“Fijn dat u zich daar thuis voelt! Heeft u de powerpoint van onze oude kerk al gezien?”
Waarom voegt deze mevrouw, die bij ons te gast is en op mijn pepermuntje sabbelt, mij zo pinnig deze woorden toe?
Die ene zin houdt gelijk een waardeoordeel in over onze PKN-gemeente en deed mij letterlijk een stap terug zetten.
Wil ik anders nog wel eens naar mensen toelopen om iets te vertellen over het gedeelte van de kerk waar ze op dat moment zijn, deze mensen heb ik met hun foldertje en hun pepermuntje verder alleen gelaten. Wij hoeven elkaar immers niet te bekeren op een zaterdagmiddag in juli.
Sinds dit jaar hebben we voor de kinderen die met hun ouders meekomen een puzzel-speurtocht door de kerk.
Voor de corona epidemie had ik aangeboden dat ik die wel wilde maken.
Het is een puzzel geworden waarbij kinderen aan de hand van foto’s bepaalde plekjes in de kerk moeten opzoeken, samen met hun ouders gaan opzoeken welk woord daar bij hoort (DOOPVONT bijvoorbeeld) en dat ze dat invullen in een puzzel.
De eerste keer dat ik de puzzel aan twee kinderen gaf vond ik het best spannend.
De ouders hadden een foldertje, de kinderen de puzzel; samen liepen ze onderzoekend door het gebouw en samen vulden ze de woorden in.
Later stond er een compliment in het gastenboek: missie geslaagd.
Zit je als gemeentelid regelmatig in de Catharinakerk en heb je je kleinkinderen een keer op bezoek?
Loop dan tijdens de openstelling van de kerk een keer binnen voor een gezamenlijk interactieve speurtocht: misschien leer je zelf ook nog wat over het oude gebouw!
Willem
Het was dus duidelijk een frustratie en misschien ook wel veel twijfel bij die mevrouw of ze wel de juiste keuze gemaakt had. Om die twijfel dan te verpakken in bitse en afgemeten woorden, ja, daar kun je je twijfels dan weer bij hebben.
Ikzelf heb altijd de neiging om te vragen of ze recent nog onder het genot van een kop thee of borreltje met een sigaartje dit besproken hebben met het opperwezen, maar weet ook dat zoiets zelden in goede aarde zal vallen.
Ik herinner me hoe mijn vader ooit eens een stroom verwensingen over zich uitgestort kreeg. Het speelde ergens begin jaren ’60 (ik woonde nog thuis) en iemand was zijn gal aan het spugen over een boek van Harrie Kuitert. Een tamelijk omstreden predikant in die tijd. Mijn vader stelde de in mijn ogen volstrekt legitieme vraag of zijn gesprekspartner het boek gelezen had, wat de stroom verwensingen tot gevolg had.
Later hoorde ik van mijn vader dat de man lid was van de kerkraad.
Er zijn zaken die je in het aardse leven al duidelijk zullen worden en zaken in het hiernamaals placht Godfried Bomans te zeggen. Ben bang dat ik hier twee dingen heb waarvan ik moet wachten tot het hiernamaals.