20 augustus: Lezer van de maand – Annemarie van Willigen

Verliefd? Verloofd? Getrouwd?
Ik wàs heel gelukkig getrouwd met Ronald. Wij hebben samen een zoon van 28 en een dochter van 24. Beiden zijn het huis uit. Onze zoon is getrouwd met een Française en zij hebben een zoon van 4 en wonen in Marseille. Onze dochter woont in Amsterdam. Eind maart is mijn man overleden. Hoewel hij al 20 jaar hartpatiënt was en hij steeds een beetje meer moest inleveren kwam zijn dood totaal onverwacht. De dag ervoor heeft hij nog gewoon gewerkt.

In welke levensfase zit je nu, hoe vul je je dagen?
Mijn hele toekomst ligt aan diggelen en ik moet een leven opbouwen zonder Ronald, maar met hem in mijn hart. Naast het verlies van mijn lief verloor ik ook nog eens mijn baan als HR Adviseur/Casemanager omdat onze organisatie is overgenomen en mijn baan gaat verhuizen naar Eindhoven. Dit wist ik al in oktober vorig jaar en na rijp beraad heb ik met pijn in mijn hart de keuze gemaakt om niet mee te gaan naar Eindhoven. De reisafstand naar Eindhoven is voor een dienstverband van 36 uur per week veel te groot. Per 1 juli ben ik uit dienst en heb ik afscheid genomen van mijn werk. Hoewel ik nog volop in het rouwproces zit en mijn best doe om mijn dagen door te komen ben ik half mei wel al begonnen met solliciteren, want ik merkte na zijn uitvaart dat werken me een fijn ritme en een goede structuur aan mijn dag gaf. Ik kreeg een ruim rouwverlof en ik hoefde niet te werken, maar mocht zelf bepalen of ik dat wilde en kon. Juist die ruimte maakte dat ik het werk al snel weer beetje bij beetje kon oppakken. Bovendien wilde ik ook zorgen voor een goede overdracht en wilde ik goed afscheid nemen van mijn collega’s en mijn baan. Dat is gelukt. Ook het solliciteren ging goed en na het updaten van mijn profiel op LinkedIn werd ik tot mijn grote verbazing heel vaak benaderd door organisaties en recruiters en dat leidde ertoe dat ik op de eerste dag dat ik uit dienst was een aanbod kreeg van een organisatie voor een nieuwe, hele leuke baan in mijn eigen vakgebied, maar wel in een totaal andere branche. Per 1 september ga ik daar beginnen en dat voelt heel goed en maakt dat de toekomst er iets lichter uitziet.

Wat wil je graag met de lezers delen?
In 2001 bleek mijn man een aangeboren hartafwijking te hebben en door de jaren heen kreeg deze ziekte steeds meer invloed op zijn en ons leven. Hij kon er oud mee worden, maar dat was allemaal erg onzeker. Hoewel ik tijdens ons huwelijk altijd financieel onafhankelijk was hebben wij een aantal jaar geleden alles goed uitgezocht hoe onze financiële situatie er uit zou zien als 1 van ons arbeidsongeschikt zou worden of zou komen te overlijden. Wij hebben wij het toen zo geregeld dat als dat zou gebeuren degene die achter zou blijven geen financiële zorgen zou hebben. En dat is nu zo fijn, want ik kan gewoon in ons huis blijven wonen en hoef me naast het grote verdriet en gemis geen zorgen te maken over geld. Omdat ik ruim 16 jaar in de uitvaartbranche heb gewerkt was ik het gewend om over de dood te praten en wist ik ook wat zijn wensen waren. Dat heeft er voor gezorgd dat ik samen met onze kinderen voor een mooi afscheid kon zorgen dat helemaal in zijn stijl was. Ik zou dus aan de lezers van dit blog willen meegeven: Praat over later en regel het goed want al lijkt het nog zo moeilijk om het daar over te hebben, het kan zo maar zijn dat je leven ineens 180 graden anders is. In ons geval waren dat zeker geen zware gesprekken, omdat de dood voor mij zo “gewoon” was konden we het luchtig houden maar werd het wel besproken. Achteraf gezien is dat een mooi cadeau wat we elkaar gaven, hoewel het uitermate verdrietig is dat ik dat cadeau nu al uit moest pakken.

Geniet en wees gelukkig!

Liefs, Annemarie

Toevoeging Ada: wil je ook meelezen met Annemarie?
Hierbij de link.