“Daar ben ik nou helemaal niet nieuwsgierig naar.”
Dat zei mijn boekenvriendin toen ik vertelde dat ik een boek aan het lezen was van Jeroen van Inkel.
Ik ken hem alleen als bekende diskjockey en was nieuwsgierig naar hoe hij schreef.

Het boek dat ik uit de bibliotheek meenam heet ‘Verwarring’ .
We lezen een verhaal uit de mond van de beroemde dj Vrank van Houten.
Hij is naast zijn radiowerk ook misdaadverslaggever; zo raakt hij betrokken bij een familiedrama: een moeder heeft haar twee kinderen en haar man vermoord.
Vrank heeft namelijk in zijn radioprogramma een liedje gedraaid op verzoek van iemand voor een trouwe luisteraar, Karin.
Later krijgt hij een bedankje van de aanvrager; bij die mail zit als bijlage een nieuwsbericht waarin bovengenoemd drama wordt beschreven.
De moeder blijkt de voornoemde Karin  te zijn.
Samen met zijn collega Marijn gaat hij op onderzoek uit en komt er er achter dat het gezinsdrama toch anders in elkaar steekt dan dat men eerst had gedacht
In samenspraak met een vriend die bij de politie werkt gaan de twee op onderzoek uit om er tenslotte achter te komen wat er echt gebeurd is.

Enige gelijkenis met personen berust op toeval‘ staat voorin het boek.
Ja, dat is lekker.
Maar omdat dit boek geschreven is in de  ‘ik’-vorm  en Van Inkel zelf een beroemde dj is krijg ik hem niet uit mijn hoofd als ik dit boek van hem lees.
Je krijgt een inkijkje in de wereld van goedbeluisterde radio-zenders.
Het gezeur met zendermanagers en de opgeklopte ego’s in die wereld.
Drugs- en alcoholmisbruik, overspel, criminelen in de marge, poenige auto’s en patserige horloges.
Kijk mij eens interessant zijn.
En aan de drank zijn.

Het verhaal wil maar niet echt spannend worden en als het echt spannend wordt is het niet erg realistisch.
Eigenlijk had ik vóór dit boek het eerste boek van Van Inkel moeten lezen, dat heet ‘Kortsluiting’.
Dan krijg je volgens de andere lezers in de media een beter beeld van de persoon Vrank van Houten.
Maar daar ben ik nou helemaal niet nieuwsgierig naar.