31 augustus: Horrorscenario voor een huwelijk.

Nee…..geen dramaverhalen over de trouwdag van Frea en Jon, gewoon een boekbespreking!
Uit de bibliotheek nam ik vorige maand een boek mee van een schrijver in de categorie ‘altijd goed’.
Ze heet Lieneke Dijkzeul; ze maakte furore als kinderboekenschrijfster, maar haar misdaadserie over inspecteur Vegter en de twee boeken die ik van haar las*  smaakten naar meer.

In dit boek  ‘Een vorm van verraad’ trouwt inspecteur Paul Vegter met zijn veel jongere collega Renée.
Op de dag van het huwelijk,  als er een groep van politieagenten op het bordes een erehaag vormt voor het bruidspaar dat naar buiten komt na de plechtigheid, wordt er een aanslag gepleegd.
Er vallen een aantal gewonden en één dode.

Dit voorval wordt beschreven halverwege het boek. Dan heb je al 150 pagina’s gehad en weet je wie de naaste collega’s zijn van Paul en Renée,  je weet met welke politiezaken ze bezig zijn en je weet ook dat het aanstaande  echtpaar al dreigbrieven had gehad en dat hun huis al eens ’s nachts is beschoten.
Spannend is het. Je voelt je als lezer meegenomen in de zoektocht naar de dader.
Je leest dat politiewerk geduld vraagt en vaak een ontzettend uitgezoek is.
Wat staat er op die foto’s en wat niet?
Wie koestert er zo’n wrok tegen Vegter dat hij dood moet?
Welke oude zaak heeft hiermee te maken?
Hoe ging de baan van die kogels?
Waarom werd Vegter niet vaker geraakt en kwam iemand anders om het leven?

Ondertussen leef je mee met de hoofdpersonen.
Met Paul en Renée die in de dagen voor hun huwelijk constant persoonlijke beveiliging hebben en geen moment met z’n tweeën zijn.
Met Talsma, de Friese collega die net weduwnaar is en worstelt met het alleen zijn. Aan de kleine Friese zinnetjes uit de gedachten van Talsma merk je dat de schrijfster in Sneek woont.
Je leest over de hiërarchie in het korps; hoe het werkt in de wereld van rangen en functies .
Maar je ervaart ook hoe het leven van nabestaanden verandert als je  iets verschrikkelijks overkomt: de moeder van een kindje van drie dat van een balkon valt, waarbij de vader verdacht wordt van betrokkenheid, of de ouders van de jongeman die omkwam bij de aanslag op de huwelijksdag.

Het verhaal  heeft geen happy end.
Aan het eind van het boek weet je wie het heeft gedaan en kom je er achter dat de titel goed gekozen is.
Je hebt ‘losers’ en verliezers en mensen die geluk hebben gehad, maar eigenlijk ook weer niet.
Een verhaal over vertrouwen en vriendschap, over liefde en gemis, over verwachting en teleurstelling, over wrok en gekwetste ego’s en over geld en spijt.
Een verhaal als het leven zelf.

* Over twee boeken van Lieneke Dijkzeul schreef ik al eens een blog; hierbij twee links.
Dagen van schaamte  uit augustus 2019
Achterstallig geluk uit april 2021