Je hebt van die schriftlezingen die iets bij je los maken.
Bij mij is dat bijvoorbeeld onze trouwtekst.
Of de teksten die zijn gelezen bij de begrafenissen van onze ouders.
En soms heb ik in het verleden een preek gehoord bij een tekst die me raakte en die ik om die reden nooit meer vergeet.
Gistermorgen werd in de PKN-viering de tekst voorgelezen (Lucas 14: 25-33) die me terugbracht naar het kerkje in Ferch (voormalig Oost Duitsland) in 2018.
Even een klein, maar essentieel gedeelte uit het blog over die kerkdienst:

Het bezoekersaantal haalde de tien niet. De dominee vroeg of we in een kringetje om hem heen kwamen zitten; het leek alsof we in een huiskamer zaten. Het zingen was niet best: de organist speelde alsof de kerk vol zat en de heren links en rechts van mij bakten er niet veel van. Ondanks dat was het een bijzondere ervaring. De preek ging over de uitspraak van Jezus dat je zijn volgeling niet kunt zijn als je je familie niet haat.

De voorganger bleef in de kring zitten tijdens zijn verhaal. Hij keek ons om beurten aan en legde uit dat ‘haten’ niet een erg goede vertaling was. Jezus bedoelde ‘afstand’. Je moet  soms afstand betrachten ten opzichte van je familie, je vrienden en je achtergrond.
“Ik ben opgegroeid in de voormalige DDR en studeerde bij een professor die ons leerde dat we zelf moesten nadenken. Dat was alleen wel moeilijk in ons land, want we mochten wel de krant lezen die door ons kerkgenootschap werd uitgegeven (onder staatstoezicht), maar we mochten de artikelen niet uitknippen, voorzien van eigen commentaar en bewaren.  Er werd voor ons gedacht.”
Maar ondertussen hadden de professor en zijn leerlingen mappen vol artikelen met eigen aantekeningen die natuurlijk niet in de boekenkast stonden.
“Jezus bedoelt dat je hem alleen kunt volgen ‘wenn Kopf und Herz frei sind’. Laat je niet binden door knellende banden die je vertellen wat wel en niet mag, wat wel en niet hoort en wat je moet denken. Altijd zelf blijven nadenken.”

Je familie, vrienden, bezit, werk, kerk en wat je ook maar bindt aan deze wereld niet áchterlaten, maar lóslaten.
Dominee Walter Meijles zei het zondagmorgen natuurlijk in andere bewoordingen, maar bedoelde hetzelfde.
Kijk met een liefdevol hart om je heen en doe wat je hart je ingeeft.

De viering van gistermorgen was niet alleen memorabel door het gesproken woord, maar ook door de muziek.
Arjan Schippers die stukken als ‘Stabat Mater’ en ‘Air’ speelde op het orgel en niet te vergeten het lied geschreven door Huub Oosterhuis dat we hoorden, gezongen door zijn dochter Trijntje.
Wil je het ook even beluisteren? Hierbij een link.

Hele blog lezen over die gedenkwaardige zondagmorgen in Ferch?
Hierbij een link: ‘Besuchen Sie unsere Gottesdienst?’