Tijdens onze korte vakantie in Noord Duitsland zaten we tussen de twee steden Oldenburg en Cloppenburg in; de deelstaat heet Niedersachsen.
Op de eerste avond daar maakten we een fietstocht rond de Thülsfelder Stausee.
Het viel ons op dat de meeste mensen ons groetten met de Noord Duitse groet “Moin!’; het leek wel of we in Drenthe fietsten.
Het leek op onze eigen provincie, maar toch ook weer niet.
Waar we in Drenthe oeroude dorpen met historische boerderijen hebben, zijn die in dat gebied niet veel te vinden.
Van oudsher was het een gebied met heel veel moeras, met een paar zandruggen waar dorpen en steden op ontstonden.
Er was veel hoogveen, dat voor de oorlog net als in Nederland voor de turf werd afgegraven.
Na de Tweede wereldoorlog werd het moerasgebied in razend tempo ontgonnen en werden de woeste veengronden op grote schaal geschikt gemaakt voor landbouw en bewoning; niet meer met de hand, maar met grote machines.
We hebben in die omgeving veel gefietst en zagen bovengenoemde geschiedenis terug in het landschap.
Grote boerderijen, grote erven, grote schuren en heel veel ruimte voor landbouwgrond en bossen.
Eén dag fietsten we naar Cloppenburg en één dag namen we de fietsen mee op de auto voor een bezoek aan de stad Oldenburg.
De auto parkeerden we buiten de binnenstad en fietsten daarna door een park de stad in; aan de hand van een plattegrondje maakten we een stadswandeling.
Eerlijk gezegd: we waren nog geen uur nodig.
De hele stad is in de 17e eeuw in vlammen opgegaan, daarmee ging de hele middeleeuwse binnenstad verloren.
Het kasteel was mooi maar niet heel bijzonder (vond ik) en er was nog een heel klein stukje van de stadsmuur met een deel van kruittoren.
Cloppenburg: hetzelfde laken een pak.
Mooi stadje, leuk om even te winkelen maar geen stad waar mijn hart sneller van gaat kloppen.
Met de beelden uit Visby op Gotland, Haarlem en Dordrecht nog op mijn netvlies voelde ik me net een verwend kind dat een klein pakje uitpakt na een stortvloed van dure cadeaus….
Jammer van de stedentripjes in Noord Duitsland?
Welnee.
In Oldenburg fietsten we nog een stukje door de haven langs de rivier de Hunte en zochten de imposante Huntebrucke op.
We maakten een wandeling over de oude stadswallen en besloten de dag met een lekkere pizza in de binnenstad.
De fietstocht naar en van Cloppenburg was prachtig; een dunbevolkt gebied met grote boerenbedrijven en mooi onderhouden erven.
Toegift voor Aaltje: in een piepklein dorpje (vier boerderijen en een mestbult zou mijn vader zeggen) vonden we een historische schuur op een oud bleekveld voor linnen.
Die schuur uit 1615 werd gebruikt voor opslag van die stof.
Uit deze streek kwamen Peek en Cloppenburg, met eenzelfde ontstaansgeschiedenis als die van C&A.
Had ik dat verhaal van Clemens en August nou niet gehoord, dan had ik het historische belang van de schuur niet onderkend.
Willem
Niet dat ik het als zodanig ooit gebruikt heb zien worden, maar bij mijn geboortehuis in Bruntinge hadden we een grasveldje dat ‘de bleek’ genoemd werd en onze buren hadden ook een bleek. Maar de bleekfunctie was bij beide huizen al overgenomen door een paar stevige wijslijnen; dik stug ijzerdaad, waarschijnlijk verzinkt, want voor de was opgehangen kon worden moest eerst ‘de liende’ schoongemaakt worden.
Wat ik me afvroeg was of ze in het drooggelegde Noord-Duitse veengebied geen problemen hebben met CO2. Van veen is bekend dat het veel CO2 bindt en als veen ontwaterd wordt komt er meer CO2 vrij dan door het landbouwgewas, vaak gras, opgenomen kan worden. Dat is ook het probleem van West-Nederland, al hoor je daar in deze tijd van stikstofcrisis maar weinig meer van.
‘Dree hoezen en een paar braanekkels’ was het gezegde voor een mini-dorpje van een van mijn ooms. Hij was geen veeboer en had dus ook geen mestvaalt.