“Dan eten we in Cloppenburg wel ergens een vissie. Mit pommes!” overlegden Gerard en ik in onze korte vakantie in  Noord Duitsland.
Na anderhalf uur fietsen hadden we wel zin aan wat,  dus we gingen op zoek.

Currywurst vonden we wel bij een louche snackbarretje, maar dat zochten we niet.
Bij de McDonalds verkochten ze wel een broodje vis.
“Dat gaan we niet doen” riep ik direct.
Mijn hele leven lang heb ik me verzet tegen eten bij McDonalds.
Met onze dochters zijn we daar zelfs nog nooit geweest.
Onze oppasbuurvrouw Fokje vond dat destijds zielig voor de kinderen,  dus die heeft ze een keer meegenomen naar de Mac  in Groningen.
Maar ik dwaal af.

Sushi was er ook voldoende verkrijgbaar.
Ook vonden we noedels met gefrituurde kiphapjes.
Een chique restaurant  verkocht wel vis maar dat bedoelden we niet…

Turkse Kebab was er genoeg te krijgen,
Vegetarische salades met broodjes hoemoes ook.
Maar geen vissie.
Inmiddels waren we een uur verder en viel ik bijna om.

Uiteindelijk kwamen we toch bij de McDonalds terecht.
We bestelden een broodje vis met patatjes.
“Mit Cola dazu?”
Bleek een vaststaand menu te zijn; wisten wij veel.
Had ik na al die jaren toch nog zo’n zacht broodje.
Met een veel te geel plakje kaas.

Eigenlijk was het nog best lekker…..

Nu hebben we nog één probleem : hoe vertellen we het  onze kinderen?