Afgelopen weekend waren we uitgenodigd voor een groot feest van Gerard z’n werk.
Het werd gehouden in de evenementenlocatie ‘DeFabrique’ in Utrecht.
Daar worden ook de ‘Boer Zoekt Vrouw-feesten’ gehouden, om maar eens wat te noemen.
Er was een kamer voor ons gereserveerd in het Van der Valk hotel in Utrecht en we zouden met bussen naar de feestlocatie worden vervoerd en teruggebracht.
Het feest zou duren van 18.00 – 01.30 uur.
Ik zag mezelf niet tot half twee ’s nachts op een feest zitten.
Om met Gerard Joling te spreken: daar heb ik de kracht niet meer voor.
We spraken met z’n tweeën af dat we niet met de bus zouden gaan; we gingen met eigen auto en ik zou die avond terugrijden naar het hotel.
Wij kwamen dus niet met de bus aan bij de evenementenlocatie.
We zetten de auto op aanwijzing van parkeerwachters op een grote parkeerplaats en liepen achter grote groepen feestgangers aan.
Eenmaal in de rij vonden we onszelf wel wat uit de toon vallen qua kleding.
De dresscode van ons feest was ‘ZOMERS’, wat wij om ons heen zagen was heel veel goud, glitter en glim.
Toen de rij de bocht om ging zagen we aan het eind van de loper dat iedereen op de foto werd gezet voor een groot bord.
ARAG 60 stond er op.
“Zitten we wel bij het goede feest?” vroeg ik aan Gerard.
Die keek om zich heen.
Zag helemaal geen bekenden; dat was op zich niet raar, want 80% van de werknemers van het bedrijf waar Gerard werkt komt uit Brabant.
Onder het “Denk het niet!” van Gerard maakten wij rechtsomkeert.
Om de hoek zagen we een tweede ingang, waar het zomerse feestje al op gang kwam en meer bekende gezichten in de rij stonden.
We waren dan wel niet op het verkeerde feest, maar het was ook niet mijn soort feest.
Ja, er was lekker eten, er waren hapjes en drankjes en ik deed mijn best om een aantal van Gerards collega’s en hun partners te spreken.
Er speelde een bandje Zuid Amerikaanse muziek en het was tot een uur of 8 best gezellig.
Daarna gingen we met elkaar naar een andere zaal waar een cover-band speelde: er mocht gedanst worden!
Maar…..de muziek was zo hard dat je elkaar niet kon verstaan.
We schreeuwden nog wat tegen de mensen die om ons heen stonden, maar op den duur had ik een zere keel.
Om negen uur zat ik op de wc met die denderende muziek in mijn oren, voelde me een ontzettende 60-plusser en bedacht: “Dit gaat Aaltje niet meer doen.”
Tegen Gerard zei ik dat ik een ander zaaltje ging opzoeken; hij vond dat een goed idee en ging met me mee.
Zaten wij eerst met z’n tweeën in dat zaaltje, er kwamen al snel mensen bij ons zitten en toen werd het toch nog een leuk feestje: gezellig bijgepraat met deze en gene.
Om half één zochten wij onze auto op; laat genoeg.
De volgende morgen zaten we met z’n tweeën te genieten van het heerlijke ontbijt bij Van der Valk.
Wat mij betreft één van de leukste onderdelen van het feest.
Willem
Op de een of andere manier zijn feestjes van bouwbedrijven altijd een ode aan het gebouw waarin ze gehouden worden, als je afgaat op het volume van de muziek die ten gehore wordt gebracht.
In de jaren ’90 was ik betrokken bij een groot bouwwerk in Alkmaar en de hoofdaannemer organiseerde voor opdrachtgever en het bouwteam regelmatig een ‘uitje’. Soms op de bouwplaats waar een ruimte ‘aangekleed’ werd en soms werd er een zaal gehuurd, maar altijd met eten en muziek.
Op een van die festijnen had hij een ‘verrassing’ aan het eind van de avond. We hadden al een optreden gehad van Sugar Lee Hooper en Karin Bloemen, en waren dus erg nieuwsgierig wie of wat de grote verrassing zijn zou. Dat bleek uiteindelijk Lee Towers te zijn. Normaal vind ik het best een genoegen om naar Lee Towers te luisteren, maar ben dit keer maar een andere ruimte op gaan zoeken en was tot mijn verrassing niet de enige. Er zat zoveel bas in de geluidsinstallatie van de zanger, dat je het voelde in je lichaam en alles in de omgeving meetrilde. En eerlijkheidshalve, ik was even bevreesd voor enkele, de vorige dag gestorte betonnen wanden. Tot troost; ze zijn, evenals de rest van het gebouw, blijven staan.