Acht weken geleden schreef ik nog dat ik behoorlijk teleurgesteld was over de pittige verlenging van het beugeltraject, vier weken geleden kon ik melden dat ik al weer helemaal aan het idee gewend was dat ik nog tot april ’23 aan die beugel vastzit. Verder had ik toen niet zo heel veel te melden, dus een blog in deze serie heb ik in september maar overgeslagen. Aan het begin van die maand kreeg ik setje 3 en 4 en had ik nog 30 weken te gaan.
Afgelopen vrijdag had ik weer een afspraak; alle dingen gaan weer zoals het hoort.
Als ik de nieuwe bitjes inkrijg voelt het de eerste dag erg strak en niet fijn.
Dan is het ook vervelend om ze er uit te halen, want dan klemmen ze het gebit af en moet je soms behoorlijk wrikken.
Dat is vaak een kwestie van één dag: daarna gaat het gemakkelijker en na een week gaan ze moeiteloos in en uit.
En is het gebit weer een aantal micromillimeters opgeschoven……
In de tandartsstoel vroeg ik vrijdagmiddag hoe het kon dat die hoektand in de het vorige traject niet meekwam in de standsverandering.
“Dat noemen wij ‘ankylose” antwoordde Martijn.
Een mens is nooit te oud om te leren, dus hij legde gelijk uit wat het is.
“In het gebied in de kaak om die hoektand heen was bijna geen bewegingsmogelijkheid, die zat dus gewoon heel erg vast.”
‘Onwrikbaar’ was het woord dat in mij opkwam; zoals het zwaard Excalibur in de steen.
‘Standvastig’ past er ook goed bij.
Op zich geen verkeerde eigenschappen, maar in dit geval was een iets minder ijzerheinige hoektand niet verkeerd geweest.
Maar de tand lijkt zich nu gewonnen te geven: hij gaat keurig mee in het proces en de vorderingen konden de goedkeuring van Martijn wegdragen.
Fijn.
Setje 5 zit er nu opgeklikt, setje 6 kreeg ik mee voor over twee weken.
Nog 26 weken te gaan.
Dat klinkt kort eigenlijk, maar is natuurlijk gewoon een half jaar……
Benieuwd naar het hele orthodontietraject?
Hierbij een link naar deel 1, onderaan dat blog vind je een overzicht van alle gepubliceerde delen.
frea
hehehe sTANDvastig hehehehe