Zoals je deze week al kon lezen werkte de cantorij gisteravond mee aan de Taizé-vesper.
(zie ‘De hand van de meester. Of het oog‘.)
En Karel was er weer; nog niet helemaal hersteld, maar goed genoeg om ons niet aan ons lot over te laten.
Deze week had ik op Spotify voor mezelf een afspeellijst ‘Taizé’ gemaakt met alle liederen die Piety en ik op de gitaar begeleiden.
Die heb ik regelmatig aan gezet; zo raak ik door het vele luisteren gewend aan de melodielijnen.
Dan probeer ik de alt-partij mee te zingen, want gitaarspelen en tegelijkertijd de altpartij zingen is best lastig.
Doordat je de muziek zo vaak hoort komt die vast te liggen in je spiergeheugen.

Ik hoor je denken.
Spiergeheugen?
Het is een woord dat Karel graag bezigt als het gaat om het vaak herhalen van melodieën zodat ze vast komen te liggen in je hersenbanen.
Uit onderzoek is gebleken dat je spieren een geheugenfunctie hebben.
We onderscheiden drie vormen: spiergeheugen in de hersenen, in de spiercellen en in de genen.
Het eerstgenoemde is wat Karel bedoelt. Daarbij gaat het om verbindingen die in je hersenen worden gelegd en die door herhaling sterker worden.
Als je eenmaal kunt fietsen bijvoorbeeld, verleer je nooit meer hoe je dat moet doen.
Door dit motorische geheugen onthouden we beter hoe bepaalde handeling moeten worden uitgevoerd; als je dus twintig keer een bepaalde melodie hebt gezongen, legt je spiergeheugen dat vast in je hersenen.

Zondagmiddag was ik dus nog druk met het trainen van mijn spiergeheugen in de hoop dat ik daar zondagavond plezier van zou hebben.
Was ook zo.
Maar minder dan ik had gehoopt.
Het is gewoon lastig; ik ben nerveus voor het begeleiden en er was tijdens het repeteren gedoe met de geluidsbox die de gitaren versterkt.
In de viering kwam ik maar bij twee liederen toe aan het daadwerkelijk meezingen van de altpartij.
Maar dat maakt voor het geheel natuurlijk niet uit.
Ondanks de wat geïmproviseerde cantorijrepetitie van dinsdagavond hadden we een mooie, ingetogen Taizé-vesper met elkaar.
We zongen o.a. het prachtige ‘Mon ame se repose’ en ‘Veni Lumen’.
Het laatste lied was ‘Dona la pace Signore.
Karel laat ons dat heel anders zingen dan de voorgaande dirigenten: veel langzamer en met minder stampend ritme.
Mooi.
Toen de viering was afgelopen zetten Piety en ik de gitaarbegeleiding van ‘Dona la pace’ nog eens in en ging iedereen neuriënd met dit lied in het hoofd naar huis.
Geef vrede Heer, wie op u vertrouwt.

Ken je het lied niet?
Hierbij een link naar een uitvoering op YouTube.