Zondagmorgen ging in de PKN-viering een gastpredikant voor: Monica Schwarz.
Dan wil de gemeente eigenlijk wel weten wie dat is ( Waor is dat iene van..?) en dat vertelde ze gelijk aan het begin.
Ze heeft haar jeugd doorgebracht in Roden en ging vroeger met haar ouders naar de Catharinakerk op de Brink.
Ze was predikante geworden omdat ze zo onder de indruk was van hoe dominee Jager destijds (jaren ’80) vorm gaf aan een moderne manier van kerk zijn.
De Catharinakerk was voor haar altijd DE kerk gebleven.
“Als ik naar het noorden ga dan weet mijn man het al: dan moet ik altijd even naar de Catharinakerk.”
Daar stond iemand te vertellen wat ik ook voel en wat ik wel eens probeer uit te leggen aan mensen.
Dat een gebouw iets met je kan doen.
Het ‘eeuwen zien op u neer’-idee.

De viering had ‘de stilte’ als thema.
Twee weken geleden hadden we ook al een viering met dat onderwerp (zie ‘de stilte aan het woord‘), maar deze viering was geen herhaling van zetten.
Voor de viering zagen we een afbeelding waar bij stond:
“De stilte is een tweestemmig lied waar God en de mens elkaar raken.”
(afbeelding: Wikipedia)
In de overdenking kwam de afbeelding weer voorbij.
De predikant legde uit dat het een middeleeuwse miniatuur is, gemaakt door Hildegard von Bingen* .
We zien een heel groot engelenkoor (in de buitenste rand zijn de vleugels nog te onderscheiden) in het midden een lege ruimte; een beetje geel, alsof er licht schijnt.
Het lege midden in het symbool van de eeuwige.
Niet de mens staat centraal, maar God.

Ruimte maken voor de stilte, de eeuwige.
Dat kan in jezelf, maar dat doen we ook met elkaar iedere zondagmorgen in de kerk.
Voor mij een moment van reflectie: we sluiten de week af en beginnen met een nieuwe.
Wat is er gebeurd? Wat is er allemaal gezegd? Welke rol speelde ik?
Zaterdagavond hadden we een indringend en emotioneel gesprek met een echtpaar uit Roden en gistermorgen zat zij ook in de kerk.
Het ontroerde me. De viering completeerde het gesprek en gaf mentale verbinding tussen ons.
Dat kan een kerkdienst met mensen doen.

Tenslotte kom ik even weer terug op het begin van dit blog: het gebouw.
Gistermorgen was Erwin Wiersinga organist.
Als hij op het historische Hinszorgel speelt in de Catharinakerk is mijn kerkdienst  op voorhand al geslaagd met de armen van het oude gebouw om me heen en zijn virtuoze orgelspel in mijn oren.
Gistermorgen was weer zo’n viering waarvan ik alleen maar kan zeggen: ga hem terugluisteren via het YouTubekanaal van onze PKN-gemeente.

Tijdens het koffiedrinken vertelde Monica Schwarz nog hoe heerlijk het was om even weer terug in Roden te zijn.
Fietsen door de Onlanden.
Even naar ‘de ijzerwaren-winkel van De Wit’ om herinneringen op te snuiven.
“Dat is de enige winkel in Roden waar het er nog precies zo uit zien als toen ik hier weg ging.”
Als je uit deze omgeving komt weet je precies wat ze bedoelt……

* Meer weten over Hildegard? Lees dan nog eens het blog ‘Zes gouden regels uit de 12e eeuw