22 december: Vlindertje.

Vandaag is het 22 december;  de verjaardag van vriendin Wilma.
Ze overleed al in 2011, 50 jaar jong; ik schreef al een blog over dat verlies in 2016 op het blog ‘Wilma‘
Het is een ‘zeer plekje’ dat soms schrijnt, vooral als vriendin Jeannette ik elkaar spreken.

Toen ze al ernstig ziek was zochten Jeannette en ik haar op; een warm, maar ook moeilijk bezoek.
Wilma was met haar man Henk geëmigreerd naar Denemarken, dus we wisten dat het de laatste keer zou zijn.
Wilma nam ons mee naar de kerk waar haar uitvaart zou plaatsvinden en naar het kerkhof waar ze begraven zou worden.

Parijs 2009: 30 jaar vriendschap.

Zaten we daar met z’n drieën op een bankje tegen de zerken aan te kijken.
Het was een waardevol gesprek.
“Wie weet hoe het straks zal zijn” zei Wilma “Misschien kom ik wel terug als vlindertje en zoek ik jullie nog eens op.’

Een aantal weken na dat bezoek overleed Wilma en gingen Jeannette en ik naar Denemarken voor de begrafenis.
Het was augustus; in de kerk fladderde een vlindertje.
Wilma’s vader was er van overtuigd dat Wilma er bij was.

Jaren gingen voorbij.
Afgelopen zomer had ik toeristendienst in de Catharinakerk.
Er fladderde een vlinder binnen, ging even bij mij op de tafel zitten waar ik zat, sloeg een paar keer met zijn vleugels en fladderde toen weer naar buiten.
Nu moet ik altijd al even aan Wilma denken als ik een vlinder ergens  binnen zie, maar later die dag kreeg de vlinder nog een diepere betekenis.
Toen ik thuis kwam had ik een app van Jeannette: ze was op vakantie in Denemarken en had het graf van Wilma bezocht.
Ze had er namens ons een steentje op gelegd.
Kippenvel.
Je mag het raar vinden, maar ik beschouwde het als een groet van gene zijde.