23 december: Engelenkoor.

Woensdagmiddag 21 december om een uur of vier riep ik tegen mijn collega: “Ik ga een uurtje eerder weg, want ik zing straks als engel in een engelenkoor.’
“O. Dat klinkt niet best.”
Een goed verstaander heeft maar een half woord nodig, het is maar wat je wilt horen.

Door juf Lianne van basisschool ‘de Hoeksteen’ in Roden was ik uitgenodigd om met mijn gitaar en stem mee te doen met het engelenkoor dat ergens op de ‘wandeling langs het kerstverhaal’ van de school zou staan te zingen.
Toen ik woensdagmorgen wegging van huis legde ik de gitaar en de tas met standers en muziek op de achterbank en na mijn werk reed ik gelijk door naar een huis aan de Assumburg; daar hadden buren van een andere juf hun carport ter beschikking gesteld voor het engelenkoor.
Om 17.00 uur zouden we beginnen met zingen.
Er was een engel-kostuum voor mij geregeld  (een groot, wit laken met mouwen) en ik kreeg een glitter-aureool met lampjes erin.
Monique speelde op de dwarsfluit en er waren 8 zangeressen: een mooi engelenkoor.
Er kwamen steeds groepen kinderen met ouders en grootouders langs die ongeveer 5 minuten bleven staan en soms met ons meezongen.
We zongen bekende kerstliedjes zoals ‘Midden in de winternacht’,  ‘Gloria in excelsis Deo’ en ‘Komt allen tezamen’.

Dit is wat ik het liefste doe: met een groepje enthousiastelingen zingen, al dan niet met gitaar.
Altpartijtje erbij, een leuke canon, genieten in het kwadraat.
Niet van die moeilijke akkoorden, gewoon lekker zingen en musiceren.
Natuurlijk ging er ook wel eens iets fout: een canon die niet gelijk ging, een muziekblaadje dat wegwaaide, of iemand die nog even gezellig doorzong terwijl de rest al was gestopt.
Ondanks dat werd het engelengezang erg gewaardeerd; sommige kinderen wilden niet verder lopen,  die wilden ‘nóg een liedje’, vooral als ze mee mochten doen met tamboerijnen en belletjes.

We hadden een breed publiek.
Natuurlijk de ouders en kinderen die aan de kerstroute meededen, maar ook mensen die de hond uit lieten of toevallig langsfietsten of -wandelden.
Eigenlijk was er geen tijd voor pauze, maar gelukkig kwamen er na anderhalf uur hulptroepen langs met koffie en thee.
Oooh….. wat is zo’n kop koffie dan lekker!
De kinderen stonden wat ongeduldig te wachten ’tot het verder ging’, maar zelfs engelen moeten af en toe even pauzeren.
Monique en ik hadden hele koude handen en vingers; maar opwarmen in een jaszak kon niet: een engelenkostuum heeft immers geen zakken.
Onwillekeurig gingen mijn gedachten even weer naar mijn collega uit de bovenste alinea….
Maar het samen zingen en musiceren maakte veel goed: hartverwarmend was het.

Nu ik dit zit te typen is het woensdagavond even na achten.
Mijn vingers, die ijskoud en ongevoelig waren geworden, zijn opgewarmd en tintelen en prikken.
Voeten: zelfde verhaal. Twee en een half uur buiten staan zingen en gitaarspelen: hoe leuk ik het ook vind, ’t is ook een keer klaar.
Na afloop konden we nog even mee naar school om samen iets te drinken, maar dat heb ik niet meer gedaan, ik wilde wel graag naar huis.
Daar wachtte een portie zuurkoolstamppot.
Niet bepaald engelenkost, maar wel heel lekker als je trek hebt na zo’n lange dag.
Hieronder vind je twee video’s die woensdagavond gemaakt zijn: even sfeer proeven….. en ook nog een link naar het verhaal dat hierover op Dit is Roden staat.