4 januari: Stof en glitters.

3 januari: ik ruim de kerstbomen en alle andere aanverwante eindejaarszooi op.
Rond 12.00 uur heb ik al bijna 10.000 stappen op de teller staan, inclusief minstens 10 trappen: dozen van boven halen (één voor één, want ik ben een schieterd…) en ook allemaal weer naar boven brengen.
De dozen met kerstspullen staan naast de ‘Sinterklaaszak’ en de ‘Paasdoos’ in de inloopkast van onze slaapkamer achter de planken met kleren; als ik de kerstdozen van me af schuif de hoek in bedenk ik dat ze pas over een jaar weer nodig heb.
Hoe zal het dan zijn?
Wat is er dan allemaal gebeurd in 2023?
We hopen dit jaar ons 40-jarig huwelijksjubileum te vieren met een buitenlandse reis samen met ons gezin en met een feest met vrienden en familie.
Kan het allemaal doorgaan?
Blijven we gezond?
Met ons beider kwetsbare gezondheid kan het me soms wel eens aanvliegen; op zo’n mijmermoment boven de kerstdozen bijvoorbeeld.
Maar we blijven gewoon plannen maken.
Als je geen plannen maakt en dingen afspreekt gebeurt er ook niks.

Als Gerard de bomen naar buiten heeft gebracht veeg ik met een bezem de naalden bij elkaar.
Er ontstaat een gemengd bultje: stof, naalden, maar ook stukjes kerstbal, kapotte slingers en glitters.
Met een glimlach bedenk ik dat dat bultje een metafoor is voor ons dagelijkse leven.
Stof en naalden verbeelden de sleur van het ‘het-gaat-z’n-gangetje’-leven, de zilveren restanten en glitters staan voor de sprankelende momenten.
De vakanties met z’n tweeën, de ontmoetingen met familie en vrienden en natuurlijk de tijd die we met ons gezin kunnen doorbrengen.

Wij hopen op een jaar met voldoende glitter & glim, maar vooral ook met veel ‘gewone’ dagen.
Want ‘a normal day is a lucky day’.
Dat weten we na de coronapandemie allemaal maar al te goed.