9 januari: Jans en Iepie.

Hoogersmilde

Zaterdag schreef ik er al over: die avond ontvingen we onze vriendenclub.
Mijn verjaardag werd nog gevierd én we klonken met elkaar op het nieuwe jaar.
En ook al woont er niemand van ons meer in Hoogersmilde, het gaat er nog altijd wel even over.
Nu vertelde iemand dat Jans Meintjes was overleden.

Jans en Iepie waren de eigenaar van  de kleine buurtsuper in Hoogersmilde; vroeger de VIVO, nu een COOP.
Tegenwoordig runnen hun dochter Yvonne en haar man de zaak.
Jans was geknipt voor het vak van dorpskruidenier.
Hij maakte gemakkelijk een praatje, had een zonnig humeur en had een groot hart.
In mijn jeugd ontfermde hij zich over Lex, een jongen met het syndroom van Down.
Hij werd ‘hoofd lege flessen’ in het magazijn van Jans en had op die manier een taak in de samenleving.
Legendarisch is het verhaal van een zuinige klant die voor het Sint Maartenfeest een traktatie voor de kinderen zocht ‘waar ze goed van kon delen’.
Jans bedacht zich niet en zei: “Dan moe’j een pak hagelslag nemen, vrouw Hummel.”
Toen onze Frea werd geboren kwamen ze een rompertje brengen mét de felicitaties en een kaartje en toen mijn moeder ziek werd brachten ze de boodschappen bij haar thuis.
Jans was al in de negentig; voor mij blijft hij altijd op mijn netvlies staan als de vijftiger die op een druilerige dag in juni in de deuropening stond en met een twinkeling in zijn ogen zei: ’t Is deui…..” (het dooit).
Er ontstond nog even zo’n heerlijke discussie over waar ze woonden.
“In ’t bos toch argens?”
“Nee man, al lang niet meer, ze woont…..”etc. etc.

En verder was het weer als vanouds.
Bijpraten over de kerstdagen, de kinderen, begraven of cremeren, Claudia de Breij, dominees en kerkelijk werkers en Weihnachtsmarkten in Duitsland,  om maar een paar onderwerpen te noemen.
En er was nog een daverend misverstand over varkenshaas-saté van eigen koeien, maar dat blijft op dit blog onbesproken.
Maar denk niet dat het wordt vergeten; tot in lengte van dagen zal dit worden gememoreerd.

Aan het eind van de avond legden we de agenda’s naast elkaar voor onze bijeenkomsten van het komende half jaar.
Dat wil zeggen: twee mensen hebben nog een papieren agenda en worden meewarig bekeken door de rest die op hun telefoon zit te koekeloeren.
Voor de maand juni vonden we geen datum waarop we elkaar konden zien, er waren nog te veel onzekerheden over feestjes en verjaardagen in het verschiet.
Sommigen van ons hebben het zo druk dat ze drie feestjes op één datum hebben.
We kijken over een maand even weer.
Dan krijgen we het vast ook nog wel even weer over Hoogersmilde; altijd fijn om in gezamenlijkheid terug te kijken op een tijd die je samen zo intens hebt beleefd.