Ja, het heeft heel veel geregend de laatste dagen.
Je kunt nergens binnenkomen of het gaat er over.
“Ha bah foj, wat ja ’n weer!”
“Ik bin toch zo flaauw van die regen aal….”
“Wat een sjompweer, hè?”

Ja.
De bovenstaande zinnen werden uitgesproken door mensen met een dak boven hun verwarmde huis en een auto ‘onder de kont’.
Bij dat geklaag over het weer moet ik vaak denken aan een collega van Gerard uit vroeger dagen.
Die was getrouwd met een man uit een Afrikaans land, die weigerde om over het weer te praten.
“Het weer IS” placht hij te zeggen.
“Je kunt er toch niks aan veranderen, dus accepteer het en wapen je tegen de weersomstandigheden.
Steek een paraplu op tegen de regen,  doe geen jas aan als het warm is of doe een muts op tegen de kou, maar heb het daar niet steeds over.”

Vanaf die tijd valt het me op hoe vaak het in onze gesprekken gaat over het weer.
En even zo vaak denk ik dan: “Hou toch op.”
Als je er niet aan mee wilt doen begin je gewoon over wat anders: “Hoe was je weekend?” en dan is het weer al gauw weer vergeten.
Tot de volgende collega binnenkomt.
“Gatver! Wat een rotweer vandaag…”
“Nou!” en daar gaan we weer.

Als het zoveel achter elkaar regent is mijn favoriete uitstapje naar het Lieverse Diepje.
Als je van Roden naar Lieveren fietst kom je na het Mensingebos over een klein riviertje.
Tenminste….het grootste deel van het jaar is het een klein riviertje; het kronkelt door het stroomdal tussen de dorpen Lieveren, Roden en Peize.
In de zomer stelt het niet zo veel voor, dan groeit het haast wat dicht met gras en riet.
Maar als er veel regen valt, zoals in de afgelopen periode, dan treedt het beekje buiten zijn oevers en ontstaan er ondiepe meren op de landerijen rondom.
Het gebied dient als waterberging, zonder dat de omgeving hier last van heeft.
Zondagmorgen na de kerkdienst fietsten Gerard en ik even een ‘rondje rivier’ en genoten van de aanblik van het wassende water.

Als je op de afbeeldingen klikt krijg je een grotere weergave.
Dan zie je hoe smal het riviertje anders is, want in het meer zie je de bomen en rietkragen, die normaal aan de oever staan.
De rietkragen op de voorgrond staan langs de kant van de weg.

Ieder jaar sta ik weer gefascineerd naast mijn fiets op het bruggetje over het riviertje.
Altijd weer een adembenemend schouwspel.