28 januari: Een eclipskleed.

Vanmorgen tussen 10.45 en 11.15 uur deden Gerard en ik mee aan de Nationale Tuinvogeltelling.

Zaten we met z’n tweeën aan de keukentafel naar buiten te kijken en te turven, koffie en een breiwerkje er bij.
“Nee,  die heeft een zwart kopje, dat is een koolmees. De pimpelmees heeft een blauw kopje.”
We hebben veel mussen in de tuin, maar die zien er niet allemaal hetzelfde uit.
“Is dat nou een huismus of een heggenmus? ”
We zochten het op op de website van de Nationale Tuinvogeltelling. Een heggenmus is beige en iets langer, de huismus is meer bruin en het nekje zit wat korter op de romp; ziet er iets dikker uit dan de heggenmus. Gerard vond dat de huismus niets in de heg te zoeken had, die was voorbehouden aan  de heggenmus.
Het was allemaal niet erg spectaculair wat we zagen; vrijdag  had ik nog een bonte specht gezien bij het vogelhuisje,  maar die liet zich vandaag niet zien.
Een puttertje kwam ook niet voorbij….

Merels, mussen, mezen, een roodborstje en twee houtduiven, daar bleef het bij.
Het is beslist leuk om die vogels een poosje gade te slaan: het onderlinge gekissebis  en het gefrot tussen de dode bladeren.

Dit weekend hoorde ik trouwens nog een mooi verhaal over vogels waar wij mensen iets van kunnen leren.
Op vrijdagmiddag ga ik altijd naar het FysiYoLates-klasje van Trijntje Hagenauw.
Van 13.30 – 14.30 uur, een combinatie van yoga, pilates en lekker bewegen.
Gistermiddag deden we van alles met ballen: kaatsen, gooien, vangen, rollen, je kunt het zo gek niet bedenken.
Aan het eind van de les is er aandacht voor ademhaling en ontspanning en soms leest Trijntje dan een verhaal voor.
Heerlijk.
Voorgelezen worden, terwijl je ontspannen op een matje ligt, wat een luxe.

Gistermiddag hoorden we een verhaal uit het boekje ‘de 22 levenslessen die vogels ons leren’.
Het heette ‘Accepteren dat je soms kwetsbaar bent’.
De mens werd in dit verhaal vergeleken met een vogel.
Die komen jaarlijks in ‘de rui’, een periode waarin ze een nieuw verenkleed krijgen. Als hun veren uitvallen krijgen ze een zogenaamd ‘eclipskleed’; dan houden ze zich even gedeisd, want dan kunnen ze meestal niet goed vliegen.
Mensen zouden zichzelf ook vaker zo’n rui-tijd moeten gunnen om te herstellen van geleden verliezen en periodes van rouw.
Liggend op mijn matje ervoer ik het als een erg troostrijk verhaal, een soort parabel waar je nog een tijdje over blijft nadenken.

Van Trijntje kreeg ik foto’s van de hele tekst die ze had voorgelezen; dat heb ik uitgeschreven en een PDF van gemaakt.
Je kunt het hier lezen: 2023.01 Eclipskleed

Meer lezen over de avonturen bij Trijntje?
Hierbij een link naar het vorige blog over FysiYoLates >>>
Onderaan dat blog staat weer een link naar voorgaand verslag.