Twee rouwdiensten op één dag.
Vrijdagmorgen 10 februari had ik eigenlijk met de cantorij mee moeten zingen; ons koor werkte mee aan de afscheidsdienst van Kees van der Meulen.
Kees was lid van het eerste uur en zong bijna veertig jaar de baspartij.
Maar daar kon ik niet bij zijn, want om 13.00 uur op diezelfde dag begon in Beilen de rouwplechtigheid van Dieuwie, de moeder van mijn vriendin Jeannette.
Tegenwoordig hoef je zo’n viering in de ochtend dan niet te missen, want je kunt de dienst via de digitale kanalen gewoon meebeleven.
Marieke Pranger, sopraan bij onze cantorij en voorganger in de kerkdienst in Roden vertelde dat zij samen met Kees en zijn vrouw Gretha de schriftlezing had uitgezocht: het was een tekst uit Prediker, waarin de zin van het leven aan de orde werd gesteld. Prediker adviseert om te genieten van eten, drinken en de liefde en dat vooral als je jong bent, want voor het weet….
Toen ik die middag in de kerkzaal in Beilen de orde van dienst bekeek zag ik tot mijn verbazing dat de schriftlezing uit Prediker was, deze keer het gedeelte over dat overal een tijd voor is.
Ook in deze dienst werd de zin van het leven benoemd. Dieuwie had in haar leven veel liefde gegeven en gezorgd voor haar dierbaren en vele anderen.
Haar zoon en haar vier kleinkinderen vertelden wat ze voor hen had betekend.
Ik heb de ouders van Jeanette in mijn leven een aantal keren ontmoet; Kees kende ik eigenlijk beter. Toch koos ik voor het bijwonen van de dienst in Beilen; op zulke momenten wil ik er zijn, niet alleen voor Jeannette, maar ook voor Wilma, als vertegenwoordiger van onze ‘vriendschap van drie’. In deze Pauluskerk stonden Jeannette en ik in 2011 met z’n tweeën een toespraak te houden bij de herdenkingsplechtigheid na Wilma’s overlijden. Vanmiddag stond ze als oudste dochter op diezelfde plek om de schriftlezing voor te lezen. Twee rijen voor mij zat Wilma’s zus Els, die ik bij de koffie na afloop nog even sprak. Toen ik Jeannette bij het condoleren omhelsde kwamen er natuurlijk ook gelijk de onvermijdelijke tranen. “Deze omstandigheden brengen gelijk weer emoties van vorige verliezen naar boven” zei ze dapper “dat zei ik net ook al tegen Els…. ”
Maar het ging vrijdag niet om Wilma, het ging om Jeannettes moeder.
De rouwdienst was een eerbetoon aan haar; samen met haar man Bouwe gaf ze haar kinderen een warm nest en haar kleinkinderen een herinnering aan een fantastische oma.
De dominee haalde in zijn preek even het lied van The Byrds aan, dat is gebaseerd op de tekst die Jeannette voorlas uit Prediker.
‘To everything, turn turn turn, there is a season, turn turn turn’.
Het gedicht van de tijd noemde de voorganger het.
Twee begrafenissen met het accent op Prediker.
Er is een tijd om te baren en een tijd om te sterven.
Vrijdag was er een tijd om afscheid te nemen.
Als genodigden leerden wij: ‘carpe diem’ en ‘memento mori’.
Hierbij een link naar het lied.
Leg de bijbel er maar eens naast: Prediker 3
Els
❤️