18 februari: Vergeet ik nou mijn port….?!

Rond tien uur gisteravond pakte Gerard een pilsje en ik schonk een glaasje port voor mijzelf in. Lekker weekend: stukje kaas, toastje,  gezellig. Op mijn verzoek keken we naar het programma ‘Bij Van Duin op de achterbank’.
Dit staat er over in de gids: Jarenlang ben ik als komiek avond aan avond door het land gereisd om mensen te laten lachen. En dat gebeurt nu nog steeds door veel van mijn oude en nieuwe collega’s. Vanavond reis ik met een van hen mee naar het theater”, aldus Van Duin.
Jochem Meijer zat bij hem in de oldtimer en met z’n tweeën hadden ze het over humor op het podium. André was Jochems eerste voorbeeld en het was prachtig om te zien hoe Jochem zijn vroegere held nog steeds bewondert en hoe André daar wat verlegen van wordt.

We begonnen met een stukje ‘Animal crackers’ waar ik al weer heel erg om moest lachen.  “O ja!  Die vogel! En dat nijlpaard….”
Een fragment van Tommy Cooper, stukjes uit shows van Bert Visscher, Brigitte Kaandorp en Theo Maassen en ondertussen gesprekken tussen twee heren die het samen heel erg leuk hadden.
Die vertellen over hun liefde voor het vak en over wat je wel en niet kan doen voor een zaal
Ik zat op het puntje van mijn stoel; ik vergat zelfs te haken.
Toen Jochem en André bij de schouwburg in Leiden waren uitgestapt en de auto wegreed  had ik rode wangen van het plezier.
Wat een heerlijk programma!
Daarna begon Op 1 en Gerard haalde zich nog een pilsje op; toen had ik nog niet één slokje van mijn port gehad.
Dat zegt iets over wat André van Duin met me doet.
Puntje van de stoel; letterlijk aan de buis gekluisterd.

Er is een tijd geweest dat André van Duin niet smaakvol werd gevonden.
Domme onderbroekenlol, platte humor, een volkskomiek, stereotype personages: de critici doopten hun pen in azijn en schreven hun zure kritieken.
Hij bleef in zichzelf geloven en dingen doen waar hij zelf achterstond.
Inmiddels kan hij bij heel Nederland geen kwaad meer doen en is hij een van de grootste artiesten geworden die Nederland ooit gehad heeft.

Hij maakte mijn vrijdagavond met zijn gesprek op de achterbank.
Je moet van goede huize komen als je mij mijn haakwerk en mijn glas port wilt laten vergeten…..deze Rotterdammer is één van de weinigen die dat voor elkaar krijgt!
Klik hier om deze aflevering te bekijken.

Op deze website is het fenomeen Van Duin al veel vaker onderwerp geweest.
Hierbij een link naar het laatste blog dat ik over hem schreef uit september 2022 onder de titel ‘Een zwak’,  daarop vind je links naar 6 blogs uit het verleden waarin je o.a. leest over hoe ik als 13-jarige verliefd was op deze roodharige mafkees.

Als bonus bij dit blog een link naar een ‘Animal cracker’ die op YouTube staat, met op het eind het legendarische fragment van het kleine aapje met de dennenappel, waarvan de uil zegt dat het een handgranaat is. “Jongetje…! Jongetje…!”
Blijft leuk.