Februari.
Het is de kortste maand, maar hij duurt onze dochters altijd te lang.
Bijna lente…… daar kijken ze in deze maand dan al zo naar uit.
Voor de zesde keer vierden wij met ons gezin het zelfbedachte ‘Februari-is-stom’-feest om het wachten op de lente een beetje te veraangenamen.

Vrijdagavond bakte ik al een appeltaart en gistermiddag zaten we rond vier uur met z’n achten bij elkaar te genieten.
Van niks eigenlijk; foto’s kijken, bijpraten, zeuren en lachen.
Om zes uur had ik een tafel besproken bij Alida’s Smulpaleis.
Geen culinaire hoogtepunten, maar gewoon patat met een zelfgekozen snack, in mijn geval een ‘Grunneger aaierbaole’.
Na het eten moesten sommigen ‘even chillen’, maar drie gezinsleden wilden wel even met mij een potje klaverjassen, dat mijn maat Cees en ik jammerlijk verloren.
Later op de avond gingen we nog ‘klootzakken’ en ‘DIXIT’ spelen, want twee mannen wilden nog even voetbal zien.

De laatste tijd horen we onze dochters vertellen over toneelclubjes waar ze bij zitten.
Dat is niet meer te vergelijken met de toneelclubs uit de vorige eeuw: wat wij horen is snel, fris en heel grappig.
“Dat kunnen we nu ook wel gaan doen!” opperde iemand na de koffie en voor we het wisten waren we getuige van kleine toneelstukjes.
‘De dierenwinkel’ bijvoorbeeld.
Iemand komt met een dier terug bij de dierenwinkel, want er is  iets mee.
Degene die met het dier terugkomt moet even de kamer uit; het publiek bedenkt dan wat voor dier het is en wat er mee is.
Ïedereen liet zijn fantasie werken: het werd een olifant, die steeds alleen maar ramen wilde wassen. ( ! )
Dan volgt een hilarisch gesprek tussen Frea achter de balie en Harriët, die met een klein, denkbeeldig beestje aan de lijn binnen komt.
Met zinnen als “Maar komt hij dan ook in de buurt van de porseleinkast?” en “Heb je hem ook wel eens in een ruimte zonder ramen?” raadde Harriët al in luttele minuten waar ze mee binnen was gekomen.
Een ander onderdeel was ‘de diavoorstelling’.
Er is een verteller en een aantal anderen beeldt het verhaal in dia’s uit.
Het publiek bedacht: een skivakantie met drie collega’s.
Als de verteller ‘Kuuuuhhhl …..’zegt, doet iedereen de ogen dicht en als het ‘………..LIK!’ heeft geklonken mag je weer kijken en zie je uitgebeeld wat er is verteld.
We zagen iemand de stoeltjeslift missen, ‘Kuuuuhl…LIK’  te veel mensen in één stoeltje, ‘Kuuuhl….LIK’  een ongeluk op de zwarte piste en ‘Kuuuhl….LIK’ een ongelukkige die op een brancard werd getild. Er zijn foto’s, maar niet op dit blog.

Was er dan niets serieus aan dit feest?
Tuurlijk wel. Werk, dagelijks leven, hobby’s, er werd van alles besproken.
Carlijn, (werkzaam in de uitvaartbranche) had trouwens een bijzondere tas mee.
Er stond een mooie tekst op:
Ik zou willen dat je een deuntje was, zodat ik je kan neuriën als ik je mis.
De tas is een uitgave van ‘Verlieskunst’, een jong bedrijf van Babet.
Meer weten? Hierbij een link naar de website met de subtitel: Rouw heeft ruimte nodig.

Benieuwd naar de vorige vijf edities van dit feest? Hierbij een overzicht.
deel 1 uit 2017
over hoe het feest is ontstaan.

deel 2 uit 2018
we leren het nieuwe spel ‘Pandemie’

deel 3 uit 2019
over het ‘doodskistenspel’ op de kegelbaan

deel 4 uit 2020
zwemmen in een zwemkasteel en pokeren

deel 5 uit 2022
brainstormen over de familiedag in juli in Casa Grada.