Op mijn kalender stond vanmorgen: 09.00 uur Kapper.
Gisteravond stond ik voor die kalender en dacht: ‘Wie bedenkt nou dat dat zo vroeg moet.’
Ikzelf; 7 weken geleden.
Vervolgens zette ik de wekker om 07.15 uur en om 08.30 uur zat ik op de fiets, want mijn kapper woont in Een, dat is ongeveer 8 kilometer fietsen.
Haarband om, oortjes in, sjaal om, handschoenen aan, jas tot de kin dichtgeritst: de kou in.
En dat was gelijk de waarde van mijn dag.
mijn gezelschap
Want ik fiets door een prachtig mooi gebied in Drenthe.
Vanuit Roden eerst naar Roderesch, dan naar Steenbergen en vóór Een zet ik mijn fiets tegen de muur bij de kapper.
De zon scheen toen al uitbundig; ik fietste door het coulissenlandschap in gezelschap van mijn eigen schaduw die rechts naast mij fietste.
Riep af en toe ‘Moi’ naar een voorbijganger en genoot van de weilanden en de braakliggende akkers, die net als ik op de lente wachten.
Hier en daar een paard, hier en daar wat schapen en vanuit de slootkanten en het struikgewas naast de weg opvliegende, fladderende vogeltjes.
Eigenlijk niks bijzonders, maar denk even aan het lied van Skik ‘Op fietse’ en je snapt wat ik vanmorgen beleefde.
Niet in de buurt van Erica, zoals Daniël Lohues bezingt, maar in Noord Drenthe.
‘wie döt mij wat, wie döt mij wat
wie döt mij wat vandage
‘k heb de banden vol met wind
nee ik heb ja niks te klagen
wie döt mij wat, wie döt mij wat
wie döt mij wat vandage
‘k zol haost zeggen, jao het mag wel zo!
En mijn haar?
Mooi stuk er af; helemaal klaar voor de lente!
anja
Ik begrijp je helemaal, dat lied zit vaak in mijn hoofd als ik ergens in Drenthe op de fiets zit. We wonen in een mooi deel van Nederland!