10 maart: Een brief.

Gistermorgen lag er een brief op mijn deurmat.
De brief was geschreven door iemand die ik niet kende, maar die wel iets met mij wilde delen, omdat ze mij wél al een beetje kent.
Als je een dagelijks blog schrijft weten je lezers veel van je, vooral als je al jaren meeleest.
Wat was er aan hand?
Het was een lezeres uit Gouda die na het zoveelste blog waarin ze zelf dingen herkende had gedacht: “En nu ga ik haar schrijven”.

WAT LEUK!
Ik las de brief en toen ik hem uit had stond ik te blozen.
Natuurlijk krijg ik meer reacties op mijn blog: in de kantlijn van deze website zie je de 5 laatste reacties en ik hoor ook regelmatig wat terug via mijn ‘netwerk’: mails, apps en gewoon mondeling.
Via de ‘analytics’ van deze site kan ik zien hoeveel mensen meelezen en ik verbaas me vaak over dat er ook lezers zijn in andere delen van het land.
Mensen in Limburg, Brabant, Rotterdam, Amsterdam: voor hen zal mijn geschrijf beslist minder herkenbaar zijn, vooral als ik in mijn eigen streektaal, het Drents schrijf.
En nu dus een brief.
Deze mevrouw heeft roots in Hoogersmilde en is net als ik geboren in 1960.
Dan zaten we misschien wel bij elkaar op de kleuterschool bij juf Idzerda in de klas!
Ook ging zij als kind naar de Hervormde Kerk in Hoogersmilde en bezocht ze vaak het zondagschoolkerstfeest.
Misschien luisterden we wel samen naar het spannende kerstverhaal van Roel0f Hoeks over ‘de wolven in de kerstnacht‘…..

Ze was door een toeval op mijn website terecht gekomen; ik citeer even een stukje.
‘Toen Ds. Sijbrand van Dijk naar Roden vertrok stond er bij zijn intrede een stukje met een link (of zoiets) naar jouw blog (zie: Korenaren en koeienstaarten uit 2019). Sindsdien volg ik dat, dus met heel veel plezier.”
Elders de brief vertelt ze: “Ik geniet altijd enorm van jouw stukjes van ‘de Waarde van de dag, vooral die over ‘de Smilde’ en je verhaaltjes in het dialect. Echt een beetje jeugdsentiment en nog heel herkenbaar, zoals over de Vivo, de televisietoren en gisteren het Warenhuis VanderVeen, ik ben er heel wat keren met mijn moeder, tante en oma geweest!”

Ze besluit haar brief met: “Dit wilde ik je gewoon even laten weten, zo maar omdat ik je berichtjes zo leuk vind. Dat wist je vast al, maar je hebt dus lezers in heel Nederland.”
De brief was de waarde van mijn dag.
Met dit blog verdien ik geen geld, ik beleef er zelf veel plezier aan en vind het geweldig als andere mensen daar zo van genieten.

Sijbrand kwam in 2019 naar Roden.
Dan heeft mijn trouwe lezer uit Gouda misschien nog niet gelezen dat we ook al eens in haar stad zijn geweest.
Hierbij een link naar dat verhaal: Gouda – meer dan kaas, stroopwafels & kaarsen.

Wil je me ook iets laten weten, maar hou je er (net als de mevrouw van de brief) niet zo van om dit in de openbaarheid te doen, dan kan dat altijd via  de ‘reageren’-regel onderaan elk blog.
Zet er dan ook even bij dat je niet wilt dat jouw reactie gepubliceerd wordt, dan ben ik de enige die het leest.