In 2003 kreeg ik in maart een hartinfarct.
42 jaar was ik toen.
Er werd een stent geplaatst; onderzoek wees uit dat ik een vaatziekte heb en dat het niet ondenkbaar was dat er weer eens iets zou gebeuren.
“Als ik u was zou ik niet wachten tot het pensioen met het doen van leuke dingen” zei de cardioloog destijds.
Toen we 25 jaar getrouwd waren is mijn grootste wens vervuld: we gingen met ons hele gezin een week naar Rome.
Voor de laatste keer als gezin op vakantie: papa, mama en drie dochters van 21, 19 en 14.

met de voetjes in de Tiber

We hadden een appartement gehuurd via een Nederlandse agent die banden had in Rome.
Hij had een taxi voor ons geregeld die ons ophaalde van het vliegveld en naar het huis bracht, waar de eigenaar ons al lachend op stond te wachten.
“I will give you all the information I know” riep hij en vertelde in zijn Italiaanse Engels allerlei tips om ons verblijf in Rome zo aangenaam mogelijk te maken.
We zaten even buiten de oude binnenstad,  vlak bij het metrostation Re de Roma aan een drukke verkeersrotonde.

De eerste dag kochten we gelijk een weekkaart voor de metro; we hebben dagelijks minstens twee keer het stadscentrum bezocht, al was het maar even voor een wandeling langs de Tiber.
De eerste dag trokken we uit voor de Sint Pieter: in drommen liepen we de route door de kerk, werden in de Sixtijnse kapel als ‘drom’ aangesproken door de pinnige suppoosten die ons  “SILENCIO!” toebeten en beklommen alle trappen van de wereldberoemde koepel.

Museï Vaticani

En verder hebben we natuurlijk alle highlights bekeken en ons vergaapt aan historisch Rome.

Over ons bezoek aan Forum Romanum schreef ik al eens een blog, omdat ik daar één van de gelukkigste momenten van mijn leven beleefde.
Hierbij een link naar dat verhaal: ‘Geluksmoment in Rome.‘
Ik was erg onder de indruk van de oudheden, de musea en de beroemde plekjes, zoals de Trevifontein en de Spaanse trappen.
We vielen als toeristen wel op door ons uiterlijk (blond, allemaal langer dan 1.80) dus we werden regelmatig aangesproken door mensen die ons werkelijk van alles wilden verkopen: zonnebrillen, tassen, rozen: maar nee.
We kochten wél iedere dag een ijsje, hebben een échte Italiaanse pizza gegeten, maar ook boodschappen gedaan, zelf gekookt en genoten van het niet te versmaden ‘Ontbijtje di Pappi’.

Er zat eigenlijk maar één nadeel aan deze vakantie: Rome is een drukke, lawaaiige stad en staat dag en nacht ‘aan’.
Waar je ook bent in Rome: overal raast het verkeer, luidruchtig optrekkend en toeterend aan je voorbij.
Na de eerste nacht in ons appartement (ambulances, vuilnisophaaldienst) dachten we dat we de hele week geen ook dicht zouden doen, maar na een hele dag Rome (Sint Pieter, wachten, slenteren, wachten, trappen klimmen) waren we zo moe dat we zelfs zonder oordoppen sliepen als marmotten.
Het was fantastisch: een onvergetelijke vakantie.

We zijn nog niet met pensioen en we doen heel veel leuke dingen.
Maar, zoals onze dochters plachten te zeggen: “Mama heeft Rome al gezien!”