In de Dikke Van Dale heb ik het even opgezocht: wat betekent ‘neerstrijken’?
‘Zwevend neerdalen, gaan zitten, zich vestigen.’
Dat neerstrijken hebben we in Gran Canaria veelvuldig gedaan.
Neergestreken in het hotel op de eerste vakantiedag, neergestreken op het strand, op terrasjes, op de ligweide in het resort en in het restaurant.
We vestigden ons voor één week in San Agustin aan de zuidkust van het Spaanse eiland.
En elke keer streken we neer met een groep van 8 mensen.
Het was nog geen hoogseizoen, dus er was steeds ruimte genoeg en anders schoven we wat stoelen bij.
Hoe fijn de temperaturen ook waren en hoe bijzonder de omgeving ook was: in mijn hoofd zijn de ontelbare ‘neerstrijkmomenten’ met de hele club mijn mooiste vakantieherinneringen.
Ieder stel had zijn eigen hotelkamer en dat is ook prima, je moet je af en toe even kunnen terugtrekken.
We hadden allemaal vanaf ons balkon uitzicht op de Atlantische Oceaan, maar daarvoor moest je wel helemaal over de balkonreling hangen en je nek uitstrekken naar rechts. Maar daar hadden we geen problemen mee; we waren alleen maar in onze kamer om te slapen en om ons om te kleden.
Op de afbeelding links zie je een waarheidsgetrouw beeld van onze ruime hotelkamer, alleen het uitzicht moet je wegdenken.
Onder ons was de wasserette, dus op ons balkon rook het altijd naar frisgewassen handdoeken en beddengoed.
Situatieschets van de eerste morgen: 8 ligbanken in de schaduw van palmbomen want het is al 25 graden; de familie Waninge heeft zich na het ontbijt verzameld bij het zwembad. Zelf vergelijken we ons dan met een kolonie woelratjes, knaagdiertjes die voornamelijk in de buurt van water leven en zich voeden met wat in de buurt voorhanden is.
Eerst maar eens de glijbanen uitproberen. Dat was ook gelijk de beste manier om ‘er door’ te komen, want het water in dat bad was niet verwarmd, maar de temperaturen lagen die dag rond de 25 graden, dus ijskoud was het niet. O, wat kunnen we dan hard gillen!
Alle glijbanen af, schoolslag, rugslag en net als vroeger ‘kunstjes’ doen: onder water zwemmen, handstand, koprol en duiken. Dat laatste mocht achteraf niet in dat zwembad. Sorry.
Die morgen dreef ik op mijn rug in het bijna lege zwembad (de meeste mensen liggen alleen maar ingesmeerd aan de kant…..) en keek omhoog.
Blauwe lucht en palmbomen.
Geen werk, geen boodschappen, geen huishouden, geen verplichtingen en geen website, want er stonden al 7 blogs klaar.
En ik hoefde niet voor het eten te zorgen.
“Hoe laat spreken we af voor de lunch?”
Om 13.00 uur streken we neer.
Benieuwd waar we zaten?
Hierbij een link naar de website van het hotel.
Benieuwd naar andere blogs over deze reis?
Hierbij een link naar deel 1; onderaan dat blog vind je een overzicht van alle blogs in deze serie.
Willem
De enige keer dat ik op Gran Canaria geweest ben was omdat het vliegtuig dat on naar La Palma zou brengen, daar niet kon landen door de storm. We werden er gedumpt in een hotel waar we gevoed en gelaafd werden en verder dom moesten wachten op verdere acties van de vliegmaatschappij.
Na een heeel erg lange middag wachten werden we op een veerboot gezet en gingen door het woelige water de duisternis in, op weg naar La Palma. Hoelang de reis geduurd heeft; geen flauw idee, want ik ben gaan slapen in een van de toch vrij comfortabele stoelen . De boot was gelukkig groot genoeg om betrekkelijk weinig last te hebben van de woelige baren, maar op enig moment kreeg ik een behoorlijke klap door waarschijnlijk een stevige golf en had meteen een stevige koppijn te pakken. Niet echt bevorderlijk voor je humeur, dat zal duidelijk zijn.
Om een lang verhaal kort te maken; we kwamen op La Palma en moesten toen nog een heel eind over het eiland rijden om op het vakantieadres te komen. Grote rotsblokken onderweg op de weg en aardedonker. Niet echt de leukste start van een vakantie, maar na een dag of twee hebben we er toch nog een leuke tijd gehad.
Was wel blij dat we al gepensioneerd waren en ons niet meer zo druk hoefden te maken over het op tijd terug moeten. We hebben daar ter plekken nog een weekje een ander huisje gezocht , ter compensatie van de ‘verloren’ dag. Dat gaf best wel een rijk gevoel.