“Dat is een mooie steen. Als we straks weggaan van dit strand neem ik hem mee als souvenir.”
We hadden in de Atlantische oceaan gezwommen op vrijdagmiddag 24 maart en lagen op het strand van San Agustin op te drogen in de zon.
Of eigenlijk: in de schaduw van een boom, want in de zon verbrandde je heel snel.
De steen viel me op; zwart/grijs gespikkeld en hij had de vorm van een klein klompje.

Toen we onze tassen ingepakt hadden wilde ik de steen pakken maar hij was weg.
Nou ja….. hoe kan dat nou?
Hij lag net nog geen twee meter van me af.
Hè, wat jammer.
Maar ik vroeg ook niets aan de anderen: er kwam wel weer een andere steen, ik deed er niet moeilijk over.

De volgende morgen na het douchen zag ik de steen op het salontafeltje op onze hotelkamer liggen.
“Hé! Hoe komt die steen nou hier?!?”
“Ja, die vond ik gistermiddag op het strand” zei Gerard “ik vond het een mooie steen om mee naar huis te nemen als aandenken aan deze reis.”

Twee zielen.
Eén gedachte.
Al meer dan 40 jaar.

De steen ligt nu te pronken op een plank in de kast in de kamer.
Een tastbare herinnering aan een onvergetelijke reis ter gelegenheid van ons huwelijksjubileum.
Daarvan heb ik een aantal herinneringen met mijn lezers gedeeld, met dit 10e deel sluit ik de blogserie ‘Gran Canaria’ af.

Benieuwd naar andere blogs over deze reis?
Hierbij een link naar deel 1; onderaan dat blog vind je een overzicht van alle blogs in deze serie.