11 mei: 4000 weken.

Vorige maand keken we naar een Andere Tijden special over het ‘Huis van de toekomst’ van Chriet Titulaar.
Veel van wat in dat huis in de jaren ’80 als futuristisch werd voorgesteld is in onze maatschappij al heel gewoon, zoals bijvoorbeeld beeld-bellen en  spraakgestuurde apparatuur.
Dertig jaar geleden dacht men dat we met al die robots en elektrische apparaten heel veel tijd over zouden houden.
Dat is ook zo, maar we ervaren het niet zo, omdat die gewonnen tijd grotendeels wordt opgeslokt door onze mobiele telefoon.
“We verspillen heel veel tijd met kijken op onze schermen” zei een deskundige in die uitzending “terwijl tijd het belangrijkste is wat we hebben als mensen. We verkwanselen de tijd, terwijl we als mens maar zo’n 4000 weken hebben.”

O?
4000 weken?
“Ach, ik ben maar een weekje weg” zei ik tegen mijn collega’s half april  “ik ben er zo weer, de weken vliegen immers voorbij… !”
Het begrip 4000 weken bleef me die dagen daarna bezig houden. Internet leerde me dat het de titel is van een boek over time management.  Als we dat boek lezen, gaan we heel anders naar de tijd kijken en daarna ziet ons leven er heel anders uit.

Ik weet het niet.
Wat mij echt anders met mijn tijd heeft doen omgaan waren de hartproblemen die zich in 2002 manifesteerden, met name de gesprekken die toen plaatsvonden met de revalidatie-begeleiding en met dominee Bart Elbert.
Het worstelen met de antwoorden op vragen als: “Stel dat je het niet had overleefd, heb je het dan in je leven goed gedaan?”
“Hoeveel tijd besteed je nu eigenlijk écht aan jezelf?”
“Wat is voor jou het belangrijkste in het leven?”
“Al die dingen die moeten volgens jou, van wie moet dat eigenlijk?”
En dat keer 6, want de problemen beperkten zich niet tot één keer.

Inmiddels ben ik twintig jaar verder.
In het kader van de 4000 weken heb ik er nog ongeveer 1000 over.
Maar zo werkt het niet, want het is niet iets waar je recht op hebt.
‘Niemand weet hoe laat het is’ zingt Youp van ’t Hek in een lied dat mooi aansluit bij dit blog.
Een opvallende zin uit dat lied is ‘Tijd is toch geld, dus het leven is duur’.
Het lied emotioneert me, het raakt een open zenuw.
Altijd vecht ik tegen de angst van een dreigend infarct. Ik probeer te leven met de dag en te genieten van alles wat me ten deel valt; maar tijd is toch geld en het leven is duur.
Maar het is ook juist dit lied dat me helpt, omdat Van ’t Hek constateert dat juist die angst maakt dat je bewust leeft en probeert er een feest van te maken.

Mijn advies: vier het leven.
Je weet immers niet hoeveel weken je nog hebt.

Over bovengenoemd lied van Youp van ’t Hek schreef ik al eens blog, hierbij een link naar dat verhaal.
Daar vind je volledige tekst en een link naar een You Tube-video.