De viering van onze PKN-gemeente had gistermorgen als onderliggend thema het boek ‘Hoe handel ik eerlijk’ van Matthias Olthaar en Paul Schenderling. Naar aanleiding daarvan kwamen grote vraagstukken aan de orde: Hoe zorgen wij beter voor de aarde? Hoe verdelen wij de welvaart? Betalen wij wel een eerlijke prijs?
Er werd een zin gelanceerd aan de hand van een aantal dozen. ‘Ik handel eerlijk’ werd ‘Handel ik eerlijk?’ en met ‘hoe’ erbij werd het weer een ander verhaal.
Er was een vraaggesprekje tussen voorganger Sijbrand van Dijk en Marieke Pranger, lid van de werkgroep ‘Groene Kerken’.
Marieke vertelde dat zij zich al zorgen maakt over bovengenoemde vraagstukken sinds het rapport ‘De grenzen aan de groei’ uit 1972 van ‘de Club van Rome’.
Toen was ik 11.
Ik dacht altijd dat die club van Rome katholiek was, maar dat is helemaal niet zo. Meer weten over die club? Hierbij een link naar een artikel op Wikpedia. Daarin staat ook dit zinnetje: ‘De Club van Rome heeft geen politieke of economische macht. Daardoor verloopt de beïnvloeding moeizaam.’
Eén van de vragen waar we ons gistermorgen over bogen was: “Wat kan de kerk betekenen op het gebied van deze ingewikkelde vraagstukken?”
Eerlijk gezegd: ik denk dat wij als kerk in het verleden een groot aandeel hebben gehad in de mondialisering van de economie, doordat de verbreiding van het christelijk geloof hand in hand ging met de kolonisatie vanuit Europa van grote gebieden in andere delen van de wereld.
De kerk speelt inmiddels een marginale rol in onze samenleving, dus voor ons geldt hetzelfde als voor de club van Rome: de beïnvloeding verloopt moeizaam.
Niets doen dus?
Nee, natuurlijk niet.
Bewustwording is al belangrijk, dus dit soort themadiensten hebben zeker nut.
Het brengt gesprekken op gang en laat ons nadenken over ‘wat dan wel?”
Wat ik meenam uit deze viering zijn de vijf gebieden uit de overdenking waarin je zelf iets kunt doen.
1. Voedsel. Eet gematigd, gooi niets weg, eet plantaardiger en kijk waar je voedsel vandaan komt.
2. Vervoer. Deel je auto, fiets zoveel mogelijk, gebruik het openbaar vervoer en matig je.
3. Wonen. Zet je kachel lager, gebruik niet alle ruimte in huis in de winter en wees matig met je energieverbruik.
4. Spullen. Draag je kleren tot ze af zijn, wees tevreden en koop niet wat je niet nodig hebt, wees een matige consument.
Sijbrand: “een kerstmannetje waarvan de neus groeit en HOHO roept heb je niet nodig….”
5. Samen: zoek elkaar op, doe het niet alleen, praat er met elkaar over.
Tijdens de koffie kregen we informatie over onze CO2-voetafdruk.
Confronterend.
Ongemakkelijk.
Benieuw naar je eigen CO2-voetafdruk?
Hierbij een link naar de website Milieu Centraal waar je zelf een test kan doen.
Wil je meer weten over het boek dat ik noemde in de eerste alinea? Hierbij een link naar de website ‘Genoeg om te leven‘.
Willem
Bij het zien van de foto las ik in eerste instantie ‘Hoe wandel ik eerlijk’. Dat er handel stond merkte ik iets later op en realiseerde me toen dat handel en wandel vaak in een adem genoemd worden.
Het is inderdaad een onderwerp waar je als betrokken mens mee geconfronteerd wordt, vaak zonder dat je je ervan bewust bent.
Die vijf regels die je aangeeft geven te denken. De meeste ervan kan ik me aardig in vinden, maar regel twee over vervoer lijkt me in de huidige maatschappij tot problemen te leiden. Ik geef meteen toe; dochterlief gebruikt mijn auto bijna net zo vaak als ikzelf, maar mijn buurman voelt zich al genoodzaakt zijn auto te wassen als de mijne naast die van hem gestaan heeft. Hij is van het type dat zijn gazonnetje bijhoudt met een nagelschaartje en bijveegt met een tandenborstel.
En over het eten; gisteravond laat zapte ik voorbij een praatprogramma waarin het o.a. ging over eten; het obligate AVG’tje werd daarbij stevig op de hak genomen door o.a. gespreksleider Jort Kelder. Daarin werd er met zoveel dedain gesproken over een gewone Nederlandse maaltijd; aardappelen, vlees, groente, zoals die nog steeds bij vele gezinnen ‘standaard’ is en waar m.i. ook niks mis mee is, dat het me behoorlijk begon te ergeren. Alle eten moest toch op zijn minst een ‘exotisch’ tintje hebben was de algemene gedachte aan tafel. Kijken waar je eten vandaan komt was iets van de vierde of vijfde orde, en beslist niet iets wat je je bij aankoop van de ingrediënten door moest laten leiden.
Dat soort beïnvloeding via de pratende schemerlamp vind ik meer dan verwerpelijk, want reken maar dat veel mensen zich dergelijk loos gezwam toch aantrekken en ook ‘mee’ willen doen. Of moeder aarde dat aankan; het zal ze een rotzorg zijn, of vaak nog erger; denken er zelfs niet over na.
Je ziet Ada, je blog brengt wel wat teweeg.