26 mei: ….en toen?

Na de staaroperatie was ik natuurlijk razend nieuwsgierig naar hoe ik zou zien.
Met mijn rechteroog had ik voor de operatie minder dan 50% zicht; als ik mijn linkeroog dicht deed zag ik alles dubbel, als ik mijn beide ogen gebruikte moest mijn linkeroog dus hard werken om het zicht te corrigeren.

Gistermorgen rond 07.30 uur mocht ik het kapje er af halen. Ik keek ik naar mezelf in de spiegel en zag weer goed.
Maar het was ook nog niet helemaal goed… het is een beetje lastig uitleggen, maar in het telefonische controle-gesprek dat ik gistermorgen had met de verpleegkundige van ‘Oogheelkunde’ van het WZA werd uitgelegd dat het ongeveer 24 uur duurt voordat je ogen weer aan elkaar gewend zijn.
“Uw linkeroog heeft heel hard moeten werken om uw rechteroog te corrigeren, dat is nu ineens weggevallen, dus de hersenen moeten even wennen aan de nieuwe situatie.” Daarom mag je ook de eerste dag niet autorijden en moet je met het inschenken van koffie goed opletten dat je niet naast het kopje schenkt: het dimensionele beeld is nog niet helemaal goed.

Inmiddels is het vrijdagmorgen. Gisteren heb ik rustig aan gedaan en vanmorgen wilde ik weer mijn pilates/yoga-oefeningen doen, maar bedacht “Ik mag twee weken  niet sporten en zwemmen, hoe zou dat met deze oefeningen gaan?”
Voordat ik de oefeningen ging doen nam ik telefonisch contact op met de polikliniek Oogheelkunde in Assen
Dat was maar goed ook.
“Wat zijn dat dan voor oefeningen?” vroeg de verpleegkundige.
Ik legde uit dat niet alles even heftig was, maar planken, opdrukken en buikspieroefeningen zitten er ook bij.
Ik werd streng toegesproken.
“U moet rustig aan doen, mevrouw!”
En bewegen op muziek dan?
“Als u wilt bewegen dan gaat u maar een stukje wandelen, maar u moet beslist rustig aan doen.”

Duidelijk.
Rustig aan.
😉

En het zien?
Het is prachtig, mensen.
Ik zie mezelf weer scherp in de spiegel en ook buiten zie ik de bomen en wolken weer duidelijk.
Het schijnt dat op je eigen lens in de loop van de jaren een troebel waas komt, dat alles wat minder helder maakt.
Daar merk je niks van, totdat je in je ene oog een nieuwe lens krijgt.
Als ik naar een wit papier kijk met het rechteroog afgedekt is het minder wit dan wanneer ik kijk met het linkeroog afgedekt.
Het is een nuance-verschil, maar toch; vergelijk het met een oude en een nieuwe fot0.

Over foto’s gesproken: vanmorgen kreeg ik met de post een kaart van onze vrienden uit Assen.
“Moi Ada, ik moest erg lachen om je blog ‘Woeste Willem’ en ben op zoek gegaan naar een passend kaartje. Er zal een wereld voor je open zijn gegaan. Succes met het druppelen!”

Dat druppelen gaat trouwens een stuk gemakkelijker want ik zie het oog-gootje waar de druppel in moet nu duidelijk!
’s Nachts moet het kapje op en ik moet nog drie weken druppelen.
En rustig aan doen.
Aye aye.