In december hoorde ik op Radio 1 in auto een gesprek over Robert Long.
Het was op die dag 16 jaar geleden dat hij overleed en er vond een gesprek plaats met zijn weduwnaar en twee jonge artiesten die ‘iets’ gingen doen met de erfenis van Long.
Wat precies, dat kreeg ik niet helemaal mee, want ik reed van Groningen naar Roden en het was druk op de weg die dag.
Op internet vond later wat meer informatie, hierbij een link naar hun website.
Het nummer staat op het album ‘Homo sapiens’ dat verscheen in 1980.
Wat me ontroerde was de tekst van het lied ‘Jij en ik’.
ik ben verdrietig …en boos
ik voel me machteloos
mijn idealen sterven een voor eenook al doe je je best
het helpt geen ene pest
het wordt maar steeds beroerder
om ons heensoms denk ik laat ook maar
vechten heeft toch geen zin
want wie vuil spel speelt heeft bij voorbaat al gewonnen
je wint alleen nog maar
met tanks en met kanonnen
en tegen zoiets brengt geen zinnig mens iets inen als je wel vecht… vecht je tegen beter weten
er is al lang geruisloos over ons beslist
het draait om macht… want macht is geld
en dat bescherm je met geweld
en wie niet mee wilt doen is gek of op z’n minst een anarchistsoms denk ik moedeloos
als ik nog 50 word
zonder een oorlog… of een gifwolk is ’t een wonder
want volgens mij gaan wij al eerder naar de donder
is ’t hele gekkenhuis al eerder in gestort
dan word ik bang… slaat de paniek toe wil ik vluchten
maar zoals Annie Schmidt al schreef, dat kan niet meer
de toekomst is al haast voorbij
m’n laatste houvast dat ben jij
dat meen ik echt… ook als ik jou uit pure wanhoop soms bezeerwant jij en ik dat is waar
we horen bij elkaar
o god dat hoop ik maar… jij en ik
er dreigt zoveel gevaar
maar we schuilen bij elkaar
jouw wang tegen mijn haar…. jij en ik.
Heb je de tekst aandachtig gelezen?
Kun je je voorstellen dat dit veertig jaar geleden is opgeschreven?
Het lijkt wel geschreven voor deze tijd.
Tegelijkertijd realiseer ik me dat dit ook geschreven had kunnen worden door een jonge man in de jaren ’30 van de vorige eeuw.
De wereld verandert niet; de geschiedenis herhaalt zich.
Het is een troostvolle gedachte dat er steeds opnieuw mensen kiezen voor elkaar en daarmee schuilen bij elkaar.
Jij en ik….
Hierbij een link naar het lied van Robert Long.
Willem
In de tijd dat een groot deel van mijn werk bestond uit het bezoeken van bouwplaatsen, overal in Nederland en dus veel tijd doorbracht achter het stuur, had ik een aardige verzameling cassettebandjes, waaronder ook een aantal van Robert Long. Als het bezoek aan de bouwplaats niet goed verlopen was, dan zette ik vaak het voor mij meest komische liedje van hen op over Jacob, die zo graag pastoor wilde worden. Uitermate komische tekst, al dacht een wel erg RK-collega van me daar anders over; hij vond de tekst beledigend. om een zin dat Jacob en schaal dipsaus bij de hostie serveerde. Een duidelijk voorbeeld van een RK-medeburger die in de jaren ’70 ook niet naar een voorstelling van Fons Jansen zou zijn gegaan.
Maar Robert Long kon ook zeer gevoelige liedjes ten gehore brengen, dat je de tranen in de ogen kreeg. Op een of andere wijze irriteert me zijn versie van Dona, Nobis Pacem. Ben er zelf nog niet achter waarom, want hij zingt het best wel respectvol, maar zijn uitvoering irriteert me mateloos. Die draaide ik altijd versneld door.
Helaas ben ik mijn volledige verzameling cassettebandjes in 1998 bij een auto-ongeluk volledig kwijtgeraakt en toen ik een jaar later weer uit-gerevalideerd was, was het te laat om nog te achterhalen waar de cassettebandjes gebleven waren..
Ook dat is een deel van het leven.