De mensen van mijn generatie gaan zo langzamerhand met pensioen.
Mijn (een kleine beetje) oudere collega-secretaresses Marja en Corry kregen een leuke aanbieding van Lentis en stoppen iets eerder met werken dan eigenlijk de bedoeling was; gistermiddag vierden we met alle collega’s van Team290 een feestje ter gelegenheid van hun afscheid.
Vorige week vroeg ik tijdens de koffie aan mijn collega’s: “Gaan we nog een lied zingen voor Corry en Marja?”
Doodse stilte.
Opgetrokken wenkbrauwen alsof ik een oneerbaar voorstel deed.
Een lied zingen is niet iets wat mensen tegenwoordig gemakkelijk doen en ik liet het onderwerp even rusten.
Dinsdag belde ik collega Renny, die was er bij de ongemakkelijke stilte niet bij.
“Als ik nou mijn gitaar meeneem, zullen wij dan samen ‘Jo met de banjo’ zingen? Ik vertel dan even over ons autoritje na het etentje met Margreet en het wandelclubje dat ze zouden oprichten. Dan zingen we het een keer voor en vragen dan de anderen om het nog eens met ons mee te zingen. (zie ‘Wandelclubje voor pensionado’s?)
Renny was gelijk voor.
Gistermiddag kwam ze met nog wat kleine muziekinstrumentjes “voor de anderen” en grote wandelschoenen binnen voor onze act. 
Het viel in goede aarde.
En de tweede keer zong iedereen mee en later vroegen collega’s waarom we niet meer zongen.
“Dat bewaren we voor een volgende keer!”
Je kunt ook overdrijven.
De laatste twee weken stonden er twee grote dozen op ons secretariaat waar iedereen een cadeautje in kon doen.
De grote strandkoeltassen die ik had gekocht om de pakjes in te doen waren te klein……
Na de speech van onze teamleider, de bloemen, de Lentispennen, ons lied en de volgepakte tassen waren er tranen bij Corry en Marja.
En bij ons.
Ze zijn weg en komen niet meer terug.
Petronet en Margreet zitten al een tijdje bij een andere afdeling van Lentis en ons secretariaat bestaat inmiddels weer uit 6 collega’s, waarvan er 3 nieuw zijn.
Renny en ik zijn nu de oudsten; waarbij Renny het niet kan nalaten om op te merken dat ik nu de oudste ben.
Maar ik vind het een eretitel; dat heb ik toch maar mooi gehaald!
Zien we Marja en Corry nu helemaal niet meer?
Zeker wel.
We hebben eind augustus nog een ‘oud-ontmoet-nieuw-bijeenkomst’ bij ons in de tuin met alle secretaresses van Team290.
Dan horen we vast meer over het wandelclubje ‘Jo met de banjo’!
Renny Alkema
Wat weer een mooi verhaal Ada, bij een toch wel een beetje verdrietige gebeurtenis: afscheid. Afscheid nemen van lieve collega’s. De afgelopen jaren lief en leed met elkaar gedeeld en nu is dat zomaar voorbij. Gelukkig “vieren” we binnenkort onze scheiding nog in kleine kring. En is het een scheiding alleen van buro en werk want ik weet zeker dat we contact blijven houden!
Alice Fokkema-van Dijken.6
DAT kan niet anders dan een gezellig festijn worden Ada.
De oudste zijn is een eretitel hoor.