Mien moe haar een gruwelijke hekel an oale eerappels, in heur bewoording ‘ol’eerpels’. 
Vroeger haalden mien olders altied een winterveurraod eerappels uut de polder; dan gungen wij met de Opel-Kadet-stationcar naor de Noord Oostpolder en weur de kattebak volladen met appels, boerenkool, spruuten en een paar mud eerappels.
In juli waren die miestal nog niet op, maor dan haar de gruunteboer wel al neie eerappels te koop.
Dat was moeilijk veur mien moe, want zij verheugde zöch op de neie oogst.
“Wij hebt de ol’eerpels nog niet op. Ik ben toch zo flauw van die olle, zachte proemen! Moe’j kieken hoeveul zwarte plekken der op zit en hoeveul a’j der of moet snieden!”
Maor in die tied (jaoren ’70) gooiden ie maor zo gien eten weg, dus mien moe maakte wat vaker slaatje en stamppot.
Ze schelde de eerappels ’s mörgens al en zette ze dan nog een paar uur in kold water weg “dan wordt ze nog weer wat steviger”.
Toen mien moe weduwe weur, gunde ze zöchzölf an het begun van de zommer al neie eerappels.
Zo gauw as die veurraodig waren koch ze die.
En waor ze eigenlijk altied vrij zunig was in heur uutgaven: neie eerappels muchten wat kosten.
Ze betaolde rustig € 4,- veur een kilo neie Opperdoes, terwijl de oale Bildstar nog in de schappen lag veur € 0,50.
“Ik heb gien auto en gien caravan en ik gao nooit op vekaansie: ik wil lekkere eerpels op mien bord!”
En geliek haar ze.
Vanmorgen stun ik bij ’t aanrecht het leste ressie oale eerappels uut de kelder te schellen en mus ik met een glimlach
…uut de kiemen alweer neie eerappelties….
an mie moe denken en heur gemopper op die ‘olle, zachte proemen!’
Sommige eerappels waren al zo oald, dat uut de kiemen alweer neie eerappelties gruiden….
En inderdaod, zwarte plekken en veul afval.
Vandage stamppot andievie, mörgen ovenschotel met vis en broccoli: oale eerappels OP.
Want ik bin opvoed deur mien moe, dus ik gooi maor zo gien eten weg.
petra1945
Een emoticon werkte niet bij deze reactie; maar ik heb erg van het verhaal genoten.
Willem
Ik was een beetie verbaosd dat ze op de Smilde hen de polder gungen um eerpels te halen. Totda’k mij realisserd dat de Smilde wat venige grond har en daor kuj beste febriekseerpels op verbouwen, mar aj die kookt, dan ruukt ze niet echt lekker. Wa’k mij herinner is dat mien pappe op maor een paar stukken laand haar wel geschikt waren veur ‘consumptieeerpels’. Veur de vooreeerpels veur het vee har e meer stukken laand.
Maor ik herken hielemaol het feest as der ‘neie eerpels’ waren. ’s Mörges vrog de eerpels krabben en dan in een grote emmer water met een klomp de mieste vellegied derof en dan de schellegies die der nog niet of waren derof schrappen. Um 10 uur waren ze al kookt en hen boeten zet um of te koelen. As ze ofkoelt waren weuren ze in in plakkies sneden en bakt. Aj ’t lekker vunden, en dat was bij oes zeker het geval, dan weur der nog een pan siepels bij opbakt en het was hielemaol feest as de ok nog oetgebakken spekblokkies bij waren. En deink niet te min ove de hoeveulheid wel opbakt weur; wij waren met een groot gezin met in de jaoren ’60 veer kinder ‘wel volop ‘in de grui’ waren.
Ik krieg der weer gewoon zin in, gao mörgen metien kieken of ze bij de gruunteboer ligt.
Renny Alkema
Wat weer een mooi verhaal, Ada!!
Je zou al je blogs eens moeten bundelen in een boek, ik ben dan één van de eersten die een exemplaar gaat kopen.
En dan laat ik hem door jou signeren.
Janny
Wat een herkenbaar verhaal. Wij hadden vroeger zelf bouwland, maar de oude aardappels, als die er nog waren, moesten echt eerst op. Daarna kwamen de nieuwe pas aan de beurt.
Nu hebben wij zelf wel wat aardappels in de groentetuin maar niet genoeg voor een heel seizoen. Maar een restje gekochte aardappels begon te ontspruiten en die hebben we ook gepoot. Dat was leuk en het leverde lekkere aardappels op.