17 augustus: Ze wil mij niet meer zien….

Het gaat niet vaak meer over mijn hart op deze website.
In 2018 kreeg ik een omleiding; toen werd de kransslagader waar al die stents van voorgaande jaren in zaten vervangen en daarna heb ik geen hartproblemen meer gehad.  Om de drie maanden zit ik nu bij de huisarts voor een APK en eens in de drie jaar wil de cardioloog van het Martini Ziekenhuis mij zien.

Op een maandagmorgen in juli om 08.10 uur, voor mijn werk aan, zat ik in de wachtkamer en ik was na het maken van een hartfilmpje al gelijk aan de beurt. Dat is het voordeel van zo’n vroege afspraak.
“Hoe is het met u?”
Het was goed met mij.
We hadden een gesprekje over mijn hart, mijn vaten en mijn mentale toestand en na een kwartier kwamen we samen tot de conclusie dat deze consulten eigenlijk niet meer nodig zijn, met andere woorden: zij wil mij niet meer zien.
Ik haar liever ook niet, dus wij gaven elkaar een hand, ik bedankte haar voor de goede zorgen en verliet de spreekkamer.
De secretaresse bij de balie keek op.
“Ik hoef geen vervolgafspraak, ik ben ontslagen!” riep ik blij en wandelde de afdeling af.

Dr. Schrijvers, de cardioloog die ik meer dan 15 jaar had, placht bij het afscheid te zeggen: “Garantie tot de deur, mevrouw Waninge!” en zo is het natuurlijk nog steeds.
De driemaandelijkse afspraak bij de huisarts geeft me rust, want alle randverschijnselen zijn onder controle.
Het feit dat ik al 5 jaar geen hartklachten meer heb gehad geeft me moed; misschien blijft het nu wel helemaal weg.

Ja, ik weet het.
Wishfull thinking.
Maar altijd nog beter dan doemdenken.