Gistermorgen hadden we eigenlijk een PKN-websitevergadering moeten hebben.
Die ging niet door, want de man van website-collega Zwanny was overleden; de begrafenisplechtigheid was woensdagmiddag.
De Catharinakerk zat vol; Henk en Zwanny zijn betrokken gemeenteleden en velen waren gekomen om afscheid te nemen van Henk.
Naast het websitebeheer voor de kerk is Zwanny ook lid van het beamteam; zij verzorgt bijna altijd de presentaties in rouwdiensten; de dominee begon de viering dan ook met de constatering dat het voor haar op zijn minst raar moest zijn om nu ‘aan de andere kant’ te staan.
Zwanny voerde in de afscheidsdienst, naast haar dochter en zoon, zelf het woord.
Ze vertelde dat op kist een bijzonder bloemstukje stond: een mandje met heide met daaromheen stenen. 
Die stenen stonden voor alle stenen die Henk in zijn leven had verzameld: hij kon ze maar moeilijk laten liggen.
Hun hele tuin lag er vol mee, het was Zwanny wel eens te gortig……
Ze zei dat Henk zelf ook ‘een kei’ was; een harde werker, trouw en solide.
Bij hen in huis stond een klein scheepje, een metalen afbeelding die in Henks ouderlijk huis op een kranten/tijdschriftenhouder stond afgebeeld. Dat had hij meegenomen als aandenken aan zijn ouders. Het deed hem denken aan het zingen vroeger met elkaar, o.a. het lied ‘Scheepke onder Jezus hoede’. De zin ‘Wij hebben ’s Vaders zoon aan boord en veilig land voor oog’ was in zijn leven altijd een rol blijven spelen, hij had het altijd zo gevoeld.
In zijn overdenking vergeleek voorganger Walter Meijles Henks leven met een scheepsreis. Henk werd geboren in Oudeschip, een mooie woordspeling in dit geval. Vooral in het begin verliep de reis met volle zeilen, op volle kracht vooruit.
Henk was de kapitein, maar Zwanny was de roerganger én de kiel, die het schip in balans hield.
Met volle zeilen ga je snel en kom je ver, maar het kost ook veel energie.
Henk ’s levensschip liep averij op door hartproblemen en daarna kwamen die volle zeilen niet meer terug.
Eerst ging het nog op halve kracht, maar later lag het schip vaker en vaker in de haven.
Wat uit het afscheid naar voren kwam was Henks warme en liefdevolle gezin en een netwerk van familie en vrienden dat tijd nam voor elkaar.
Het leven werd gevierd, ook toen de omstandigheden moeilijker werden.
Mooi omschreven werd het 59-jarig huwelijk dat begin deze maand feestelijk werd herdacht, maar er was ook stil verdriet om de vooruitzichten.
Veel ruimte was er voor een werkelijk prachtig foto-in-memoriam.
Met bijpassende muziek, teksten en foto’s uit Henks leven.
Met veel liefde zelf gemaakt door Zwanny, die dit soort dingen als geen ander kan.
Zij heeft hem tot het laatst met haar liefde en zorg omringd, met als apotheose dit foto-overzicht als een eerbetoon aan de liefde van haar leven.
Dit blog sluit ik af met de naam die de predikant had bedacht voor het levensschip van Henk.
“Nee, niet Zwaantje of Zwanny, dat was niks voor Henk.
Wat dacht je van: Donatio Dei?”
Als een geschenk van God; zo heeft Henk zijn leven geleefd.
Margreet Kamp
Dankjewel voor de mooie woorden Ada! Dit had mijn vader fantastisch gevonden. Hij las altijd trouw jouw blog.