Op de etappe van Ybs naar Dürnstein ging Gerard’s wens in vervulling: hij ging zwemmen in de Donau.

Op die dag kwamen we langs het plaatsje Weitenegg.
Ik keek naar links: daar stond de kasteelruïne Weitenegg.
Gerard keek naar rechts: daar was een ligweide met een aanlegsteiger aan een zijarm van de Donau waar je veilig kon zwemmen.
Ik maakte een soort ligkleedje van een sjaal, vleide mij in het gras en zocht op mijn telefoon alle informatie die ik kon vinden over de ruïne achter mij: Gerard deed zijn zwembroek aan en ging zwemmen.

Verderop langs de route ontwaarde ik aan de andere kant van de Donau bovenop een hoge rots een kasteelruïne waar ik mijn ogen niet vanaf kon houden.
“Wie bouwt daar nou een kasteel!”
“Hoe kwamen ze daar dan!”
“Hoe kun je nou van daaruit macht uitoefenen over de Donau?”
Ik bleef maar schuin omhoog kijken en me verbazen.
“Ik moet even van de fiets af, even kijken!” riep ik tegen Gerard.
Gerard vond het vermakelijk en maakte een foto van mij terwijl ik de ruïne op de rots bewonderde.
We fietsten daarna weer door, maar na 20 minuten had ik letterlijk een pijnlijke nek van het schuin omhoog kijken.
Het bleek achteraf de burchtruïne Aggstein, een roemrijk kasteel met verhalen van veroveringen, belegeringen, roofridders, wrede tirannen en tolheffingen op de rivier de Donau. Het is één van de meest bezochte toeristische attracties in Oostenrijk. Meer weten? Hierbij een link naar de website van Aggstein.

Het eindpunt van de route, Dürnstein, was een mooi oud plaatsje, dat helemaal in het teken stond van Richard Leeuwenhart.
Je zou denken ‘dat is toch een Engelse ridder?’ en dat is ook zo. Deze beroemde ridder werd in 1192-1193 in de burcht Dürnstein gevangen gehouden na de terugkeer van zijn derde kruistocht. Hij weigerde namelijk de oorlogsbuit met Leopold V van Oostenrijk te delen. Hij werd  weer vrijgelaten na het betalen van een losgeld van 150.000 zilvermarken: een gigantisch bedrag destijds. Leopold gebruikte het voor de vernieuwing van de vestingen Enns en Hainburg en voor de stadsuitbreiding van Wenen.

We konden in Dürnstein nog niet aan boord, want er lag een andere cruiseboot voor, dus we namen onze fiets weer mee het stadje in en zochten een terrasje.
Voor een groot glas zoete witte wijn en een pilsje.
Want als je op de fiets bent hoeft niemand te rijden.
Op Richard!

Benieuwd naar andere blogs over deze reis?
Hierbij een link naar deel 1  onderaan dat blog vind je een overzicht van alle blogs in deze serie.