“Daar langs de Donau moest je zeker wel een helm op?” Die vraag is ons de laatste weken vaak gesteld.
En het antwoord was altijd “Nee.” Wij hebben namelijk geen helm. Wij zijn Nederlanders en fietsen is voor ons geen sport maar een manier om van A naar B te komen. Het hoort bij ons dagelijks leven: op de fiets naar de winkel, de tandarts, het werk en gewoon voor de lol een eind fietsen op zondagmiddag. Zonder helm.

Duitsers en Oostenrijkers die gaan fietsen trekken sportkleding aan. Speciale fietskleding zelfs: strakke broek, strak truitje, met fietsschoenen, fietshandschoenen en een helm dus. Groepjes hebben dan vaak ook nog kleding met gelijke kleuren. Als wij een mevrouw in een jurkje en een meneer in een spijkerbroek zonder helm op een fiets zagen zitten kon je gerust “ho-hoi!” zeggen.  Dat waren altijd Nederlanders.

En net als in Nederland had je op de fietspaden ook snelle jongens op racefietsen. Die je altijd het gevoel geven dat je in de weg fietst. Die vinden dat er veel te veel bejaarden fietsen op hun Treppelwegen en die dat ook luid en duidelijk kenbaar maken. Die vinden dat je veel te ver aan de linkerkant van het fietspad fietst en je toebijten: “Rechts halten!” Bitte kan er kennelijk al niet meer vanaf.
Net als in Nederland zeiden we laconiek “Ja hoor, ja” en zwaaiden nog even vriendelijk naar de verbeten koppen die ons links inhaalden.

We hadden zelf op deze reis dan wel geen bandje om de arm, maar onze fietsen wel.
Twee zelfs. Eén bandje met ons cabinenummer en één bandje met de tekst ‘stairs’. Had te maken met het dagelijks opladen van de accu wat bij ons niet zonder fiets kon; met andere woorden, wij konden de accu’s niet op onze kamer opladen.
En mijn (grote, niet sexy) fietstassen mochten niet op de fiets blijven, die moesten er iedere dag weer af. Maar ik kan niet zonder mijn (grote, niet sexy) fietstassen, dus iedere morgen trokken we alle gespjes weer strak aan over de pakjesdrager.

Nog even terug naar de helm.
Bert Visscher had er zelfs één nodig bij het bloemschikken.
Dat flitste op onze reis regelmatig door mijn hoofd.
Hierbij een link naar een fragment van een minuut of 6 uit zijn show ‘Fijne nuances’.
Dames en heren, het belangrijkste bij bloemschikken is natuurlijk DE HELM!
In ons gezin een quote die nog regelmatig voorbijkomt.
Net als de constatering dat het bloemschikken soms niet goed uit komt.
‘Schikt het? Nee!’

Benieuwd naar andere blogs over deze reis?
Hierbij een link naar deel 1  onderaan dat blog vind je een overzicht van alle blogs in deze serie.