De afgelopen week hebben Gerard en ik genoten van een weekje vakantie.
Deze keer een stuk minder vermoeiend dan de fiets-cruise langs de Donau; we woonden van 6 tm 13 oktober in Westerbork.
Op zondagmorgen 8 oktober besloten we om eens een PKN-dienst in de Stefanuskerk mee te maken.
Bij de ingang kregen we een orde van dienst en twee liedboeken mee: geen beamer in deze kerk.
We hadden geluk, want de cantorij werkte mee aan deze viering.
De cantor studeerde voor aanvang van de dienst een vierstemmig ‘Amen’ in met de hele gemeente.
“Vrouwen: als je graag wat lager zingt, zijn in de bovenste notenbalk de onderste noten voor jou.”
Ook met de tenoren en bassen werden de nootjes even apart ingestudeerd; dat zou van mij in Roden ook best mogen.
Alles wat in zo’n viering gebeurt vergelijk ik met Roden.
Bij ons komt niet de hele kerkenraad op het podium als nieuwe ambtsdragers bevestigd worden.
Bij ons dragen de cantorijleden geen zwarte kleding met een accent in de liturgische kleur.
Zag er echt mooi uit trouwens: wegens die nieuwe kerkenraadsraadsleden was de kleur rood; op deze manier straal je als koor eenheid uit, zonder uniform te zijn.
Maar veel dingen waren ook hetzelfde: de mooie muziek die de cantorij zong, de goede preek van voorganger Melle Leffers en een oud kerkgebouw dat stamt uit de 15e eeuw.
Meer weten over deze kerk? Hierbij een link naar de pagina over het kerkgebouw op de website van de Protestantse Gemeente Westerbork.
Fietsen langs het Oranjekanaal in de najaarszon.
Zondagmiddag zouden we de beloofde ballonvlucht maken, maar wederom ging het niet door. Nu was er niet genoeg wind en was de luchtvochtigheid te hoog. Het hele evenement is uitgesteld tot voorjaar 2024.
En verder was het gewoon een heerlijk weekje Casa Grada.
Een hele ochtend heb ik zitten knippen, vouwen en lijmen met theezakjes: binnenkort een blog over wat ik maakte.
Kerstkaarten gemaakt.
Geborduurd en gehaakt.
Dagje gefietst richting Noord Sleen.
Met Gerard een middag de hort op om ons te oriënteren op nieuwe wasbakken met kastjes eronder voor in Westerbork en in Zuidwolde een grote ‘crea-bea’-winkel gevonden met heel veel soorten garen, fournituren en knutselspullen.
En een snackbar waar ze Sundea’s met advocaat verkochten.
Hoofd leeg, uitgeslapen, gewandeld, spelletjes gedaan en midden in de nacht bij kaarslicht bij het meer op ons terras gezeten.
Kortom: uitgerust en opgeladen.
We namen een paar dingen mee die we vonden tijdens onze wandelingen en fietstochtjes: een maiskolf langs de weg, tamme kastanjes die uit een boom waren gevallen op de de weg naar Noord Sleen, rode besjes van een struik langs de Börkerstroom en rose hortensia’s uit de struiken bij Casa Grada.
Daarvan maakte ik gistermiddag (samen met wat spullen uit de tuin in Roden) een herfststuk voor op tafel; het heet ‘Vakantie in Westerbork’.
Gisteravond brandden de kaarsjes en keken we weer op de bank in Roden naar Twee voor Twaalf.
Ineens was het gisteren herfst.
Lekker weer thuis!
Het instagram-account van deze website leidt tot nu toe een sluimerend bestaan; dat ga ik activeren.
Vanaf vandaag bijna iedere dag een foto die past bij het blog van die dag. Meer foto’s zien van het bloemstuk? Naar Instagram.
Willem
Tot mijn 20e heb ik in de gemeente Westerbork gewoond en de laatste 8 jaar daarvan in Westerbork zelf. Toen heette de kerk die je beschrijft nog gewoon de Hervormde kerk en ik denk dat er maar weinig mensen waren die de naam Stefanuskerk bezigden. Heb zelfs het donkerbruine vermoeden dat het overgrote deel van de inwoners sowieso niet wist dat die kerk ooit een ‘filiaal’ geweest is van de Beiler Stefanuskerk. Ik ben er toevallig achter gekomen toen ik in Beilen naar school ging en hoorde van de ‘Witte valkenstraat’ die genoemd is naar de plicht tot de jaarlijkse levering van 2 witte valken (aan de bisschop van Utrecht?). Het wapen van Westerbork bevat naast de Westerburcht en een zestal slangen (adders?) ook een zilveren valk. En omdat in paardenkringen het vroegere Drenthe de paardenhemel genoemd werd, zijn de schildhouders twee zwarte paarden.
Hoop maar dat de zes slangen geen verwijzing zijn naar de zes Dingspillen van het oude Drenthe, want dan zijn de adders er wel in roep op achteruit gegaan; mijn opa (1881) noemde ze consequent ‘venienig goed’ en zag ze het liefst levenloos.