Al een paar maanden wilde ik naar een speciaal winkeltje in Westerbork.
Het heet ‘Puutje Snoep’ en ze hebben hebben snoepjes van vroeger.
Lekkerrrr!
Toen ik keek naar de openingstijden bleek dat het maar drie dagen per week open is en dat het onderdeel uitmaakt van ‘de Huiskamer van Westerbork’, een kleinschalig dagbestedingsproject.
Op de donderdag tijdens onze herfstvakantie in Westerbork ging ik er naar toe voor de snoepjes, maar ondertussen was ik ook gewoon nieuwsgierig naar het concept.
Dit vond ik er van te voren al over op hun website:
In de Pastorie in het centrum van Westerbork vind je dagbesteding “DE HUISKAMER VAN WESTERBORK”, een kleinschalige dagbesteding in de vorm van een theehuis en een winkeltje, met leuke cadeautjes en oudhollands snoep.
In ons theehuis/ onze winkel werken medewerkers met een lichte tot matige verstandelijke beperking, autisme, milde vorm van dementie, ouderen, NAH en jongeren die uitvallen op school.
De begeleiding wordt verzorgd door een team van enthousiaste begeleiders, waarbij persoonlijke aandacht, groei en vitaliteit voorop staan.
Een theehuis dus, met zelfgemaakte taart, een snoepwinkeltje, maar ook (en dat zag ik pas toen ik daar was) een tweede-hands-boekenzolder
en een kamer met 2e handskleding.
Toen ik in het snoepwinkeltje stond kwam er gelijk al een mevrouw naar mij toe.
“Kan ik u helpen?”
“Mag ik eerst even rondkijken? Er is zoveel…..!”
Dat mocht.
Ondertussen kwam er een oudere mevrouw binnen, wier zoon vroeger in deze pastorie had gewoond.
“Dat behang in die thee/koffiekamer heeft zijn vriendin er destijds nog in geplakt.”
Ze verkneukelde zich bij de gedachte aan de heksendropjes met salmiak die ze had gekocht en toen verdween ze naar boven voor de kleding en de boeken “even kijken of het erg veranderd is….”
Schuimblokken, mega-salmiakknotsen en ouderwetse sinaasappel- & citroenzuurtjes kocht ik .
In zo’n papieren puntzakje: een puutje.
Eenmaal boven vergat ik de tijd, want boeken. Het is niet heel groot, maar goed gesorteerd, dus ik kon even heerlijk ‘strunen’.
Ik vond twee bekende jeugdboeken waar ik al wel veel over gehoord had, maar die ik nog nooit heb gelezen.
Een afbeelding van die boeken vind je links: ik ben heel benieuwd!
Dagbesteding ‘de Huiskamer van Westerbork’.
Wat een goed initiatief, ingezet door Iris en Erna.
Meer weten?
Hierbij een link naar hun website.
Daar lees je alles over dit project, vind je foto’s (ook van de beide dames) en kun je kijken of ze jouw favoriete ‘snoepje van vroeger’ ook verkopen.
Willem
Moi Ada,
het is ja de olde hervormde pastorie zag ik, schuun tegenover ’t olde gemientehoes waoras dat winkelie in zit.
In de tied dat ik nog in Börk woonde, (1956 -1964) was het de woning van hervormde domnee; Kloosterman. Die kun het vrij aordig vinden met zien griffemeerde collega; Bosscha, maor de leden van beide kerken waren het niet altied met mekaar iens, maor vöchten de mieningsverschillen gelukkig miestal verbaal oet. En nou is het ien kerkelijke gemiente worden. Bredero zee het al: ’t kan verkeren.
Wa’k wal jammer vind is dat ze het winkelie niet in goed (midden-)Drèents “Puutie Slik” nuumt hebt. ‘Puutje’ klinkt mij te Grunnings, of zegt ze dat ok in Noord-Drenthe, waoraj nou woont.
Ada
Moi Willem. Gien westerling die begrep wat ‘Puutie Slik’ betiekent; dus ik begriep wel dat ze niet veur een Drentse naom hebt keuzen. Ze wilt ok wat verkopen….
Willem
Westerlingen bent netuurlijk niet de maot van de dingen, al mient ze dat vaak wal. Zij mugt ok wal wat muite doen um en aander te begriepen. Boeten dat, sund 2019 is ok ’t Nedersaksisch een officieel erkende minderheidstaol binnen de Nederlandse grèenzen.
Alice Fokkema-van Dijken.6
wat een geweldig initiatief weer!!
Hebben in Roden ook, maat dit is net even weer op iets andere leest geschoeid.
En wat een geweldige gekleurde pot met snoeperij.