Vrijdagmorgen 17 augustus was de laatste dag van onze Donau-fiets-vaar-cruise en zaten we voor het laatst met z’n zessen aan het ontbijt op de Prima Donna.
Daarna kon het circus beginnen: alle fietsen werden buiten op de kade neergezet en je diende zelf op je koffers te passen.
De chauffeurs werden in een bus naar de parkeerplaats gebracht en kwamen met de auto’s terug.
Het was een wanordelijk gekrioel daar op die kade; mensen die afscheid namen van hun reisgenoten, mensen die vreselijk in de weg stonden met hun fietsen/auto/koffers en mensen die zich daar groen en geel aan ergerden. Maar allengs losten de files van fietsen, koffers en auto’s op en konden ook wij afscheid nemen van de beide Gerrits, Henna en Betty.

…dit is NIET de Donau.

En toen reden we na Passau bij de Donau vandaan naar het noorden.
Weer met z’n tweeën in onze eigen auto.
Met de navigatie ingesteld op Guxhagen, een plaatsje onder Kassel waar we voor die avond een hotelkamer hadden geboekt.
Einde middag kwamen we daar aan.
Na 7 dagen 4 gangen-menu wilden we iets simpels eten: het werd pizza.
Na het eten wilde ik nog even een wandeling maken door het dorpje en bij het riviertje kijken; die rivier heet de Fulda. We liepen door een poortje en tot mijn stomme verbazing stonden we toen op het terrein van het voormalig concentratiekamp en Benedictijnerklooster Breitenau.

Dat klooster was in 1874 een opvoedingsinstituut paupers geworden en toen Hitler aan de macht kwam werd het voornamelijk gebruikt om politieke tegenstanders uit Duitsland op te sluiten. In 1940 werd Breitenau een Arbeitserziehungslager ten dienste van de Gestapo in Kassel.
Eerst alleen voor Duitse gevangenen, maar later ook voor buitenlanders. Het kamp werd kort voor de aankomst van de Amerikaanse troepen in 1945 gesloten.
Na de oorlog werd Breitenau – eerst onder een andere naam – een gesloten inrichting met isoleercellen voor moeilijk opvoedbare meisjes. Pas in 1979 ontdekte men nazi-bescheiden, die duidelijk maakten wat hier onder het mom van heropvoeding had plaatsgevonden. Men kon overlevenden traceren en met hen spreken. Het oude kloostergebouw dient nu als museum van de Gedenkstätte Breitenau. (bron: Albert Ploeger-Kunstmeditaties)

We liepen daar een beetje ‘unheimisch’ rond. Ik wilde niet naar Mauthausen en nu liep ik onbedoeld in Breitenau.
Maar het was niet gruwelijk; het was eigenlijk heel mooi.
In  de kloostermuur vond ik een gedenksteen:

Zum gedenken an die
bedrohten, verfolgten
und ermordeten menschen im
Konzenstrations- und Arbeitslager
Breitenau 1933-1945.

Met dit onverwachte bezoek aan Breitenau eindigde onze fiets-vaar-cruise.
Daarna waren we niet echt uitgerust…..het was een actieve vakantie en we hebben veel gezien en geleerd.
Maar wát een avonturen hebben we beleefd an der schönen blauen Donau!

Benieuwd naar andere blogs over deze reis?
Hierbij een link naar deel 1  onderaan dat blog vind je een overzicht van alle blogs in deze serie.