In oktober vierde ik mijn verjaardag.
Van de kinderen kreeg ik een belevenis cadeau: een keer met elkaar naar de film met nazit en borrelplank.
In oktober wilde ik graag naar ‘A haunting in Venice’, maar daar kreeg ik ons gezin niet mee naar toe.
Daar ging ik toen met Gerard heen (zie ‘Een film is geen boek‘), maar we prikten al wel vast een ‘cadeau-datum’ in januari;  we zouden wel zien wat er draaide.
Ook nu had ik wel een favoriete film: Napoleon.
Hoon was mijn deel.
Dáááár gingen ze niet heen!
De dochters kwamen met een tegenvoorstel: ‘Next goal wins’.
Een film waar ik  zelf nooit naar toe zou zijn gegaan,  maar hij voldeed volledig aan onze gezins-verwachting.
Met z’n achten op een rij in de bioscoop.
Gelachen, gehuild en genoten.
Zelfs Gerard (die ooit tijdens een Harry Potter-film in de bioscoop wegdommelde, wat hij nog altijd moet horen) vond het een onderhoudende film: het ging dan ook over voetbal.

Na de film staken we het Gedempte Zuiderdiep over en nestelden ons met een drankje in een gereserveerd hoekje voor 8 personen in ‘d Ouwe Brandweer’.
Nazit met lekkere hapjes en napraten over de film.
Over de afwezigheid van een romantische verhaallijn: niemand ‘kreeg elkaar’. Dat vonden we fijn.
Over de regisseur Taika Waititi die zelf ook een klein rolletje speelt.
“En dat het echt gebeurd is ook!” De film is namelijk gebaseerd op het waargebeurde verhaal van een voetbalteam van het piepklein eiland Amerikaans Samoa.  Ze hebben in 2001 een verpletterende nederlaag geleden tegen Australie: de eindstand van die wedstrijd was 31-0.
Om het team weer op de been te krijgen wordt Thomas Rongen (gespeeld door Michael Fassbender) naar het eilandje gestuurd.
Met tegenzin begint hij aan zijn taak.

Op Samoa leven de mensen in een heel eigen cultuur, waar de nieuwe trainer in het begin erg aan moet wennen.
Vooral als Jaiyah, een fa’afafine voetballer, ten tonele verschijnt wordt het moeilijk voor hem.
Even tussendoor een kleine uitleg: op Samoa bestaat naast mannen en vrouwen nog een derde gender.
De fa’afafine heeft altijd al bestaan in de Samoa cultuur. Vertaald betekent het ‘zoals (fa’a) een vrouw (fafine)’. Jongens die vrouwelijk gedrag vertonen worden al sinds eeuwen in de Samoa cultuur geaccepteerd als fa’afafines door hun familie en de maatschappij. Het is niet mogelijk om deze fa’afafines in de Westerse categoriën als man/vrouw/transgender/travestiet/homoseksueel te plaatsen: de fa’afafines identificeren zich als een aparte gender.
In de film komt dit aspect prachtig naar voren.

De recensies die over deze film zijn verschenen waren over het algemeen niet best.
Hierbij een link naar een redelijk genuanceerd verhaal over de film dat ik vond op de website XGN.
Onderaan dat verhaal vind je ook een trailer met een korte impressie van wat je te zien krijgt.

Voor mij zat de ontroering vooral in het zingen dat de mannen van het voetbalteam samen deden.
Prachtig, twee- en driestemmig Samoa-aans gezang.
Daar kan het geschutter dat onze topvoetballers tijdens het Wilhelmus laten horen niet aan tippen.