In het najaar van 2022 kreeg ik uiteindelijk toch nog corona (zie Alles staat even stil uit november 2022)
Het eerste symptoom was dat mijn stem wegbleef; in januari 2023 was corona wel al weer voorbij, maar de stemproblemen bleven.
Daarover schreef ik vorig jaar om deze tijd een blog onder de titel Niet bij stem’.
We zijn een jaar verder en het gaat nog niet veel beter.
Zingen kost me moeite en ik kan de C niet meer halen: ‘gewoon’ met de gemeente meezingen op zondagmorgen lukt me al niet, ik zing eigenlijk altijd al een octaaf lager, met de tenoren mee zeg maar.
Maar ik ben geen tenor, ik ben alt.
Verder raakt mijn strottenhoofd vermoeid als ik lang achter elkaar zing en bij het lang aanhouden van noten valt mijn stem soms zo maar weg of hij breekt.
Mijn hele leven heb ik veel gezongen en ik heb er eigenlijk nooit bij nagedacht: ik genoot ervan en vond het vanzelfsprekend dat mijn stem het deed. Die mooie stem beschouwde ik als een gave waar ik zelf veel plezier van had en (door het zingen in koren en samen met Gerard) konden anderen daar ook van genieten.
Dat lage zingen vind ik eigenlijk niet leuk.
Dieptepunt op dat gebied was een voorval op de cantorijrepetitie van vorige week.
Karel liet de alten en sopranen even zonder mannen zingen en zei: “Ik hoor toch nog bassen. Niet meezingen mannen.”
Ik was de bas die Karel hoorde.
Toen ben ik na de repetitie naar hem toegegaan en heb uitgelegd dat mijn stem na corona niet meer goed is geworden.
Hij bood aan om mij te helpen.
Dinsdagavond hebben we even wat oefeningen gedaan; hij constateerde ‘lucht’ op de stembanden en ik kreeg wat oefeningen mee.
Verder gaf hij mij het advies om bij de huisarts langs te gaan en daarbij te vragen naar een verwijzing naar een logopedist.
Maar het zit waarschijnlijk ook tussen mijn oren.
Ik zie een hoge noot en denk: “Daar kan ik vast niet bij” en dan gaat er al iets niet goed met mijn ademhaling.
Ik ga het avontuur maar gewoon weer aan; ik plan een afspraak bij de huisarts.
Per slot van rekening is het met mijn schouder, mijn knie en mijn gebit ook gelukt om de problemen te verhelpen!
En een stem die het niet goed doet lijkt misschien een futiliteit, maar dat is het niet voor mij.
Janny
Goed dat je te rade gaat bij de huisarts en eventueel een logopedist. Als je zoveel plezier hebt van zingen zoals jij is dat toch de moeite waard.
Mijn stem is roestig van te weinig zingen. Gelukkig was ons projectkoor voor de Kerst eerder begonnen dan voorgaande jaren en kon ik extra oefenen. Ook al haalde ik de allerhoogste noten niet meer, de rest ging best goed. En dat voelde zo goed.
Dick de Jong
Oh Ada, wat moet dat een schok zijn geweest voor je. Als bij iemand stem en zang dierbaar zijn, dan wel bij jou. Je ademt het haast (letterlijk). En dan zo plotseling tegen griezelig pijnlijke grenzen aanlopen. Ik kan me er iets bij voorstellen, al zou je dat niet direct denken. Toch hoop ik heel erg, dat alles weer goed komt voor jou. Dat het plezier weer helemaal terugkomt. Voor nu heel veel sterkte…!
Willem
Na mijn puberteit, (de baard in de keel) heb ik het zingen opgegeven en nu ook weinig behoefte er meer aan om het weer op te pakken. Maar het heeft ook nooit de plek gehad in mijn leven die het bij jou heeft, dat is meer dan duidelijk.
Wat me trof was het zinnetje “Maar het zit waarschijnlijk ook tussen mijn oren.” Dat lijkt me juist een extra reden om er wat aan te doen. Een logopedist(e) is bijna bij uitstek degene om die gedachte te bevestigen of te ontkrachten.
Veel succes bij de therapie en ik wens je dat je je plezier in de (koor)zang weer onbekommerd terug mag krijgen.