“Wat doen we dan aan de muur? Een grote poster of zo? Of een schilderij?”
Had ik het eergisteren al over de rustgevende koeien in de sauna-slaapkamer, in onze eigen slaapkamer in Casa Grada wilden we ook iets anders aan de muur.
Tot mijn grote genoegen ontdekten we op de website van ‘Werk aan de muur’ een afbeelding van een Drents hunebed.
Het was een foto van het hunebed bij Havelte: dat vonden we heel goed passen in ons Drentse vakantiehuis. (klik op de afbeelding voor een vergroting)
De wanddecoratie werd bij ons bezorgd in een groot, langwerpig pak. Het ‘doek-met-foto’ zat er in, vier delen van een aluminium lijst en een zakje met schroeven en klemmen. We moesten het ding zelf dus nog wel in elkaar zetten.
Dat ging eigenlijk verrassend goed.
Er zat een link bij naar een instructievideo en een QR-code die je kon scannen voor duidelijke uitleg.
Ik zeg het maar eerlijk: dan ben ik blij met twee handige mannen (Gerard en Cees) die dat onder voor hen verhelderend overleg en instemmend gemompel in een mum van tijd voor elkaar hadden.
“Zo. Hij hangt.”
Volgende klus.
De muren zijn gesausd in een bijpassende kleur en we zijn erg blij met het eindresultaat.
Wij kozen voor een oer-Drentse afbeelding, maar je kunt voor een leuk kunstwerk aan de muur te kust en te keur.
Hierbij een link naar de website waar wij deze poster kochten.
Wij hebben een foto aan de muur die gemaakt is door Dafne Vos.
Dit schrijft ze er zelf over:
Een sfeervol heidelandschap met hunebedden en een prachtige grote ronde boom in Havelte in Drenthe, Nederland.
De foto is genomen vlak voor zonsopkomst. De lucht kleurt hierdoor mooi oranje/roze.
De foto is genomen in de winter maar door het gebruik van de warme kleuren heeft het beeld toch een warme sfeer.
Hierbij een link naar de pagina met de afbeelding van het hunebed, waar je ook meer werken van haar kunt bekijken.
Willem
Het Havelter hunebed roept herinneringen op bij mij die me dierbaar zijn; 9 september 2014 wandelen met mijn 10 jaar jongere zus, een maand voor haar dood. Ze zat toen al een paar weken in een hospice in Meppel en had de morgen van haar verjaardag besloten dat ze zichzelf ging ‘ontslaan’ en het einde in haar eigen huis wilde ‘beleven’.
Urenlang hebben we door bos en heide gebanjerd en gepraat. Het was onbegonnen werk om haar dat uit het hoofd te parten; van kleine baby af aan was het al zo, als ze iets in haar hoofd had je het er niet uit kreeg. Ze had altijd al moeite om de regie in andermans handen te leggen.
Gelukkig zijn we als broers en zussen vrij hecht en met voldoende personen om een schema te kunnen handhaven dat ze altijd iemand bij haar had om te helpen, want alleen wonen ging niet meer. Door de week iemand van de gepensioneerden en in het weekeinde iemand die nog werkte. Het waren best zware weken die volgden, maar als ik later er met mijn broers en zussen over sprak was er niemand die er spijt van had. Wel vonden we het allemaal heftig.