20 februari: Voor ons allemaal!

Het was al even geleden dat ik op de Maandagavondclub was geweest; gisteren was ik om 19.30 uur  met mijn gitaar en een tas vol muziekinstrumentjes in De Deel.
(Even bijpraten: de Maandagavondclub is een gezellige club voor mensen met een verstandelijke beperking uit Roden, Leek en omgeving, 1982 opgericht door de Raad van Kerken. Af en toe word ik gevraagd om een avond met ‘gitaar & zang’ aanwezig te zijn.)
Dat het zo lang had geduurd had alles te maken met de corona-jaren.
Ik kreeg een kopje thee en een koekje, maar het koekje hoefde ik niet.
“Waar houd je dan van?”
“Bitterballen.”
Grote instemming bij de anderen.
Jaaaah, bitterballen, die lustten zij ook graag.
Toen was het ijs al weer gebroken en konden we beginnen.

Deze keer had ik bedacht dat we samen een koor gingen vormen en ik was de dirigent.
We gingen diep in- en uitademen en, heel officieel, inzingen.
Daarna begonnen we met ‘het Maandagavondclub-lied; ik vind het een hele eer dat ze dat nog steeds kennen en regelmatig zingen, want een aantal jaren geleden heb ik de tekst geschreven. De melodie is heel bekend: ‘ik trek mijn wandelschoenen aan….’.
Iedereen wordt er heel vrolijk van en na het ‘falderieieieie, falderaaaah….’ is het laatste woord de MAANDAGAVONDCLUB!
Titia heeft daar nog een zin aan toegevoegd die ze plechtig uitspreekt: ‘Voor ons allemaal!’
En zo is het.

We zongen een eenvoudige canon, we leerden het ‘do-re-mi-lied ‘Doos, waarop je ’n deksel doet’ uit ’the Sound of music’, we deden een paar klapspelletjes en gingen het namen-spel doen met muziekinstrumentjes.
Iedereen kreeg een instrumentje (triangel, tamboerijn, belletjes, stokjes, fietsbel enzo) en dan moest je je voorstellen met dat instrumentje.
Pie-ter is dan twee tikken met de tamboerijn. Se-bas-ti-aan moest zelfs 4x tikken met zijn jingle-bells.
Daarna gingen we met het hele koor de namen achterelkaar opnoemen en gebruikte degene van wie de naam werd genoemd zijn instrumentje.

Het klinkt als een fluitje van een cent, maar voor de aanwezigen van gisteravond vergde het opperste concentratie.
Titia zat de hele tijd gespannen met haar sambaballen in de aanslag te wachten tot haar naam werd gezongen en Sebastiaan glom van trots als hij 4x moest bellen bij zijn naam.
Nadine krijgt niet altijd alles mee.
Die zit te genieten van wat er allemaal gebeurt en klooit wat om met haar fietsbel en de castagnetten van Margreet.
Maar tijdens het klapspelletje waarbij we ‘In Holland staat een huis’  zongen, zat ze ineens rechtop en zong keihard HUIS!

Je zult je afvragen hoe het ging met die brakke stem van mij.
Nou, eigenlijk niet.
Maar wat was het leuk!
Zingen is namelijk veel meer dan alleen je stem gebruiken.
(De namen voor dit blog zijn gefingeerd ter bescherming van de deelnemers)

In het verleden was ik al vaker op de maandagavondclub; dit schreef ik er toen over:
februari 2019 Een leeuw? Niet? Een lion dan…
maart 2018 Hoeden met een liedje
november 2016 De maandagavondclub o.a. over het ‘Noach-spelletje’