“Ik heb zelf ook nog tante’s; 3 zelfs! Alle drie al in de negentig….”
Aan het woord is mijn 77-jarige tante Ann.
Ze zit tegenover me aan de koffie bij tante Trijn die 78 lentes telt en we hebben het al weer erg gezellig met z’n drieën.
Deze twee tantes zijn eigenlijk geen familie van elkaar, maar ze zijn ‘schoon-schoon-familie’; zij zagen elkaar vroeger twee keer per jaar in de volle woonkamer van mijn ouders op de verjaardagen en op huwelijksjubilea, waarbij om de vijf jaar de hele familie werd uitgenodigd voor een etentje én een potje kegelen.
Ann was getrouwd met een broer van mijn moeder, Trijn is de zus van mijn vader.

Eén keer per jaar hebben we met z’n drieën een mini-reünietje.
Gistermorgen was tante Ann voor het eerst in Klazienaveen.
“Nou….. voor het eerst? Ik ben hier vroeger wel eens bij je ouders geweest. Toen had ik nog verkering met Henk en ging ik bij hem achterop het brommertje naar Drenthe voor familiebezoek. Henk had op de bruiloft van Kees en Fré kennis gemaakt met Jo (jongste broer van mijn vader) en die konden het goed vinden. Jo woonde toen nog thuis.”
Dat had tante Trijn nog nooit gehoord. “Bij ons thuis?!? Aan de Herderstraat?!?”
In gedachten zie ik Ann zitten achterop het brommertje van ome Henk.
Een hip meisje uit Arnhem waar de Drentse familie van mijn moeder erg aan moest wennen.
Dat heel anders praatte dan zij; die het dialect van de familie soms amper kon verstaan…..

Ze woont al vanaf de jaren ’70 in Hoogeveen en is helemaal gewend aan de Drenten, die ze in het begin maar stug en onvriendelijk vond.
Ze heeft zich helemaal aangepast, je kunt alleen nog heel goed horen dat ze uit Arnhem komt.

We halen herinneringen op aan de familie.
Hebben het over opa en oma.
Maar ook over alleen zijn na het overlijden van je man.
Over geldzaken en dat je je kinderen daarbij moet betrekken.
En over de moderne wereld die maar doorraast en die ze amper bij kunnen houden.
“Ik heb een nieuwe telefoon en toen was laatst zomaar opeens het lampje aan. Dat had ik zelf denk ik gedaan, maar ik wist niet eens hoe! Druk ik weer op een knopje zonder dat ik het door heb. Hoe het uit moest wist ik ook niet; toen heb ik maar even met mijn kleinzoon ge-appt en die legde het even uit: rechtsboven heb je ……..”
Ze moeten er zelf heel hard om lachen en dat kun je ook maar het beste doen.

Deze dames blijven niet hangen in hun verlies-ervaringen en maken wat van hun leven.
Dat het soms niet meevalt hoor je tussen de regels door, maar ik zie ook foto’s van een high-tea met schoondochters en vriendinnen en feestjes met kinderen en kleinkinderen.
Deze dag met z’n drieën met een heerlijke lunch in ‘de Witte Olifant’ was ook weer zo’n feestje.
Je moet immers zelf de slingers ophangen.

Hierbij een link naar het vorige blog over deze dag.