Al vanaf juni vorig jaar hing er een kaartje op ons prikbord: ‘Dagje zeilen op het Paterswoldsemeer’.
Het was een zelfgemaakt voucher voor een middag zeilen met Frea en Jon: een origineel cadeau voor Gerards verjaardag.
Zij hadden vorig jaar zeillessen gevolgd en Jon heeft toen ook zijn zeildiploma gehaald.
“Jullie moeten wel een kussentje mee, want je zit als gast op de bodem van de boot.”
Met een regencape/pak en twee kussens meldden wij ons gistermiddag bij ‘de Buitensociëteit’, het clubhuis van ‘Vereniging Watersport De Twee Provinciën’ aan het Paterswoldse meer.
Gerard en ik hebben helemaal geen ervaring met zeilen; we lieten ons verrassen.
Frea en Jon voorzagen ons van een zwemvest en namen ons mee naar de boot die ze besproken hadden.
Het is niet zo dat je instapt in zo’n zeilboot en wegvaart; de boot moet eerst in gereedheid worden gebracht.
De zeilen worden gehesen en met ingewikkelde touw- en knoopconstructies vast gemaakt, alle telefoons en sleutels gaan in een afsluitbare, plastic ton en alle tassen worden in het vooronder geschoven.
Het begon in mijn ogen helemaal niet goed, want toen de hoes van het grote zeil was afgeschoven viel het hele zeil uit elkaar!
Maar dat hoorde zo.
Frea was in het begin de kapitein en Jon moest haar bevelen opvolgen.
Maar dat gebeurde niet altijd, want Jon vond soms iets anders dan wat Frea riep.
Ik zat op mijn kussentje met mijn rug tegen de zijkant aan en vond het super spannend. Soms ga je zo scheef dat je de spetters van de golven aan de zijkant op je rug voelt. Of je helt de andere kant op, zodat het lijkt alsof je overbuurman overboord kiepert.
Maar dat gebeurde gelukkig niet….. het enige dat overboord kieperde was Gerards pet.
Maar Frea en Jon konden het best goed, dat zeilen: met respect en bewondering sloegen we hen gade, want het is hard werken aan boord van een zeilboot!
Het is een heel getrek en gesjor aan die zeilen; als je met de wind meezeilt valt dat nog wel mee, maar tegen de wind in komt het er echt op aan. Twee keer hadden we even pauze en legden ze de boot ‘stil’ op het meer, zodat we konden genieten van de meegebrachte picknick.
Thee, fris en een doos vol lekkere hapjes.
Het werd nog even spannend toen het in een bui harder begon te waaien.
De touwen van het fok raakten bij een manoeuvre verstrikt aan een haakje en Gerard moest dat op (schreeuwend) verzoek van Frea even losmaken. Tot dan toe hadden wij alleen nog maar met gestrekte benen op de bodem van het schip zitten kijken naar wat zij allemaal deden, dus Gerard was blij met zijn eigen actie. Helemaal trots zei hij: “Ik deed iets!”
Wat een avontuur, dat zeilen!
Maar Gerard en ik gaan het niet leren.
Wij zijn gewoon niet zo goed in het opvolgen van elkaars bevelen.
En al die termen, zoals afvallen en oploeven…… wij houden het bij bestellen en opeten.
Bitterballen en nacho’s na afloop.
Rudi Touw
dag Ada: weer een mooi verhaal en prettig om te lezen
Enny
Mijn man René was gek op zeilen en heeft zelf een zeilboot opgeknapt. Onze 3 kinderen hebben zeilles gehad in een optimist op het Leekster meer. Ada de woorden die jouw dochter en schoonzoon gebruiken heb ik nooit geleerd, maar zat wel veel aan het Fokke touw. We hebben veel zomervakantie op het water doorgebracht. Later met een kleine motor boot waar we met z’n vijven in konden overnachten met een ‘optimistje’ erbij.
Willem
De jongste zus van mijn moeder was na haar huwelijk in Vinkeveen terechtgekomen en in de zomervakantie gingen we daar regelmatig logeren. Een keer was het zelfs een logeerpartij van bijna 2 weken. Nou vond ik mijn tante wel erg aardig, maar haar man vond ik een eigenwijze bemoeial en hij had er zelfs wat op tegen als ik Drents met mijn tante praatte, terwijl hij als 15-jarige direct na de bevrijding lange tijd bij ons in Bruntinge gewoond had. Zodoende had hij ook mijn tante leren kennen en was de vonk bij beide overgesprongen.
Wat me wel tegenstond bij de logeerpartijen was de verplichting om met een zeil- of motorboot de Vinkeveense plassen op te moeten gaan. Er zijn een paar dingen die ik niet uit vrije wil zal doen en een ervan is met een boot(je) het water op gaan. Dus de vaar- en/of zeiltochten op de Vinkeveense Plassen was voor mij een verplicht corvee. Was altijd weer blij als dat achter de rug was. Heb een boot altijd ervaren als een enorme belemmering van je bewegingsvrijheid. Ik ben me ervan bewust dat ik daarmee niet in groot gezelschap verkeer, maar ik houd er nog steeds niet van, maar gun het iedereen die er wel van geniet.