18 juni: Onderzoek.

In april adviseerde mijn huisarts om op zure snoepjes te zuigen.
Daarover schreef ik destijds een blog onder de titel  Van die Napoleon-bollen, weet je wel?
Dat zou helpen tegen de pijn die ik al een half jaar heb bij het slikken aan de linkerkant binnen in mijn keel.
Maar het hielp niet; ik kreeg alleen vervelende, schrijnende plekken aan de binnenkant van mijn mond, dus daar ben ik weer mee opgehouden.
Ze had me ook verwezen naar de KNO-arts in het Martiniziekenhuis en daar zat ik gistermiddag in de wachtkamer.
Net als in het UMCG krijg je nu een nummer en als jouw nummer op de schermen in de wachtkamer verschijnt moet je naar de spreekkamer met het juiste nummer.

In spreekkamer vier zat KNO-arts Hobbel met een ‘meekijker’ die in opleiding was.
Hij wilde van alles weten.
“De logopediste heeft u toch ook een brief gestuurd?” vroeg ik, want Betty had mij dat gemaild.
Nee, had ie zo niet bij de hand.
Maar ik had Betty’s brief voor de zekerheid uitgeprint, dus toen had ie hem wel.
Vervolgens vond het onderzoek plaats.

Op een soort tandartsstoel mocht ik gaan zitten en mijn keel, hals, nek, mond en tong werden onderzocht.
Maar de pijn zat niet aan de oppervlakte, maar binnenin mijn keel.
Om dat te kunnen onderzoeken kwamen er andere potten bij het vuur.
“Nu ga ik met een cameraatje naar binnen via uw neus.”
Denk aan dat wattenstaafje in je neus voor die coronatest, maar dan veel dieper.
De tranen rolden me spontaan over de wangen.

Maar er was goed nieuws.
Toen ik de spreekkamer binnen stapte was ik erg nerveus; ik maakte me zorgen dat er een abces of tumor in mijn keel zat en dat er misschien een vervelende behandeling zou volgen.
Dokter Hobbel nam gistermiddag al mijn zorgen op dat gebied weg: er zit niks verontrustends.
Toen hij met dat cameraatje in mijn keel zat moest ik zingen om te zien wat er gebeurde en hij zag dat ik mijn strottenhoofd dichtkneep als ik de hoogte in ging.
“U moet het zoeken in de ontspanning van het keelgebied. Bij het zingen en bij het spreken. De pijn wordt veroorzaakt door chronische spierpijn aan de linker-achterkant van het gebied waar de tong aan een web van spieren in de keel hangt. Als u al niet onder behandeling was bij Betty Post zou ik u naar haar verwijzen: zij kan u helpen bij het zoeken naar die ontspanning en het weer met plezier zingen.”
Wel zei hij dat ik er rekening mee moest houden dat ik niet meer zo hoog kan zingen als vroeger. “Als die C er niet meer op zit: niet meer doen.”

Tien kilo lichter liep ik de spreekkamer weer uit.
Geen enge dingen, geen vervolgafspraak.
Geen C meer; maar als alten hoeven we die bijna nooit te zingen.
Maar wel weer zingen met plezier!